Ένας άνδρας μπήκε στο σταθμό μετρό στην Ουάσινγκτον, κάθισε και ξεκίνησε να παίζει βιολί. Έπαιξε έξι κομμάτια του Bach για περίπου 45 λεπτά.
Κατά τη διάρκεια αυτής της ώρας και καθώς ήταν ώρα αιχμής, υπολογίζεται ότι 1.100 άνθρωποι πέρασαν από το σταθμό, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους.
Λίγα λεπτά αργότερα αφότου είχε ξεκινήσει να παίζει, ο βιολιστής πήρε το πρώτο του δολάριο: μία γυναίκα απλά πέταξε το κέρμα στο δοχείο χωρίς να σταματήσει και συνεχίζοντας να περπατάει.

Λίγα λεπτά αργότερα κάποιος ακούμπησε στον τοίχο για να ακούσει πιο προσεκτικά. Όμως ο άντρας κοίταξε το ρολόι του και ξεκίνησε και πάλι να περπατάει. Προφανώς είχε αργήσει για τη δουλειά του.
Ο μόνος που έδωσε περισσότερη σημασία ήταν ένα αγοράκι 3 ετών. Το παιδί σταμάτησε για να κοιτάξει καλά τον βιολιστή αλλά η μητέρα του το τράβηξε βιαστικά.
Στα 45 λεπτά που έπαιζε ο μουσικός, μόνο 6 άτομα σταμάτησαν και έμειναν για λίγο. Περίπου 20 άτομα έδωσαν χρήματα ενώ συνέχιζαν να περπατούν κανονικά.
Συνολικά συγκέντρωσε 32 δολάρια. Όταν σταμάτησε να παίζει και ο ήχος του βιολιού δεν υπήρχε πια, κανείς δεν κατάλαβε τη διαφορά. Κανείς δε χειροκρότησε και κανείς δεν τον αναγνώρισε.
Κανείς δεν το κατάλαβε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους πιο διάσημους μουσικούς του κόσμου. Και έπαιξε ένα από τα πιο περίπλοκα, δύσκολα κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ σε ένα βιολί αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων.
Δύο ημέρες προτού παίξει στον υπόγειο, ο Joshua Bell έιχε δώσει μία sold out συναυλία σε ένα θέατρο στη Βοστώνη. Κάθε εισιτήριο κόστιζε 100 δολάρια.

Σε ένα κοινό μέρος και σε μία ακατάλληλη ώρα αντιλαμβανόμαστε τη ομορφιά;
Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε μία απροσδόκητη συνθήκη;
Αν δε βρίσκουμε ένα λεπτό για να σταματήσουμε και να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς στον κόσμο να παίζει την καλύτερη μουσική που γράφτηκε ποτέ, πόσα ακόμα πράγματα χάνουμε;