Αν στη ζωή παίζουμε συχνά ανάμεσα σε δυο επιλογές, τώρα στο τέλος του 2019 δεν ξέρω αν χρειάζεται να κάνω έναν απολογισμό του χρόνου ή να βάλω στόχους για τον επόμενο…
Εχθές συζητώντας για το 2019 έκανα έναν απολογισμό και του έδωσα έναν χαρακτηρισμό που δεν του άξιζε. Δεν θέλω καν να αναφέρω πώς το χαρακτήρισα αλλά μόλις το ξεστόμισα, μόλις το έφερα στο φως, διαπίστωσα ότι πήγα μια βολτίτσα στα χωράφια της υπερβολής.
Εκεί ακριβώς έκανα μια -ακόμα- στροφή και το πήρα αλλιώς…
Τελικά, ήταν μια τέλεια χρονιά στην οποία έγιναν όλα όπως χρειαζόταν να γίνουν.
Ναι, πιέστηκα, έκλαψα, στεναχωρήθηκα αλλά και εξελίχθηκα, πάλεψα, διεκδίκησα, υποχώρησα, όρμησα, μίσησα, συγχώρεσα, ένιωσα αδύναμη να επηρεάσω τις καταστάσεις αλλά ένιωσα και πιο αποφασισμένη από ποτέ στο να φτιάξω τη νέα μου πραγματικότητα.
Ήταν η χρονιά που ζήτησα βοήθεια και την πήρα και που αρνήθηκα υπεργενναιοδωρία, όσο κι αν με βόλευε βραχυπρόσθεσμα.
Δεν ήταν μια χρονιά όπως οι άλλες, αν και τώρα που το σκέφτομαι καμία μου χρονιά δεν είναι ίδια με τις άλλες. Φύσει ανήσυχη και προσανατολισμένη στην εξέλιξη πάντα κάθε χρονιά κάνω κάτι που με πηγαίνει ένα βήμα μπροστά.
Εφέτος κατάλαβα ότι δεν έγινε και τίποτα αν πω σε κάποιον ότι δεν είμαι καλά, ότι είναι ΟΚ να θυμώσω όσο θέλω και να το δείξω κι ας ξεβολευόμασταν κι εγώ και οι άλλοι.
Όσοι έχουμε ωροσκόπο Αιγόκερω έχουμε δύο χαρακτηριστικά: μια κυρίαρχη -να μην πω μεγάλη- μύτη και την ικανότητα να πιέζουμε μόνοι μας τον εαυτό μας ώστε να πετύχουμε τους στόχους μας. Σαν να έχουμε έναν μέντορα και έναν τύραννο μέσα μας που κάνουν για δέκα εξωτερικούς. Εφέτος είχα και κάτι εξωτερικούς έτσι για να γυμναστούν και διαφορετικοί ψυχικοί μύες.
Παράλληλα, η μύτη μου παραμένει κυρίαρχη και κυριαρχική στο πρόσωπο μου, μια ωραία σφραγίδα του ωροσκόπου μου.
Ταξίδεψα πολύ, πήγα σε ένα πενθήμερο σεμινάριο που μου άλλαξε τη ζωή, ξεκίνησα να ξυπνάω πολύ πρωί και πολύ πρωί να πιάνω υψηλές ταχύτητες χωρίς να καίω το σύστημα μου. Γέλασα όσο ποτέ τα τελευταία χρόνια στη δουλειά μου, ευχαριστώ Μάκη μου.
Οι γονείς μου είναι θαύμα, το αγόρι μου ακόμα μου κάνει την πιο σφιχτή αγκαλιά κάτω από τα σκεπάσματα το βράδυ και όλοι όσοι αγαπώ είναι καλά.
Ακούω πιο καλά λόγια από ποτέ, ίσως γιατί πίσω από την πλάτη μου έγιναν πράγματα που δεν μου αναλαγούσαν. Όμως πάντα μα πάντα υπάρχει μια ισορροπία στον κόσμο μου.
Είναι η χρονιά που μίλησα για εμένα, για τη ζωή και τις σκέψεις μου πιο πολύ από κάθε άλλη χρονιά. Είναι λίγο άβολο αλλά είναι και ωραίο κυρίως γιατί κατάλαβα το παρακάτω…
Είναι η χρονιά που συνειδητοποίησα ότι η πιο ύπουλη περιοριστική μου πεποίθηση είναι ότι δεν έχω τίποτα σημαντικό να πω. Mόλις το κατάλαβα ξεκίνησα να την αποδομώ πετραδάκι πετραδάκι. Και ήταν σαν να βγάζω αγκάθια αχινού από το ποδαράκι μου το καλοκαίρι στη θάλασσα και να είμαι και 6-7 χρονών! Άουτς…
Έτσι, το 2019 έγινε η χρονιά που ξεκίνησα να γράφω το βιβλίο μου, πιο δύσκολο project από όσο πίστευα, ενώ έκανα και podcast! Μου δίνω απλόχερα δυο μπράβο!
Και έδωσα μια ομιλία στο Vegan LiFe Festival!!! Τι θαύμα, Θεέ μου, ειδικά για έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι αυτά που έχει να πει δεν ενδιαφέρουν κανέναν…
Δεν είναι μόνο ότι αυτή την ομιλία τη χάρηκε κάθε κύτταρο μου. Είναι ότι με κάθε λέξη της ξερίζωνα αυτή την πεποίθηση. Oπότε TEDx σου έρχομαι!
Και ήμουν και πολύ καλή ομιλήτρια, να το πούμε κι αυτό.
It was the best of times, τελικά! Οπότε το κείμενο του Οκτωβρίου με το “Ευχαριστώ Ευχαριστώ Ευχαριστώ” δίνει τον τίτλο και σε όλη τη χρονιά! Μοιάζει σαν το μέσα μου να ήξερε πριν από το μυαλό μου ότι ήταν μια γ*μ*τη χρονιά!
Ευχαριστώ 2019 για όλα
2020 έρχομαι!!!
Σε φιλώ τρελά
Καίτη
