Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 5 ακριβώς και αυτή την φορά δεν ήταν για αγώνα προετοιμασίας. Ήταν Κυριακή 12 Νοεμβρίου. Ήταν η μεγάλη ημέρα! Θα έτρεχα τον πρώτο μου Μαραθώνιο. Πριν έναν χρόνο ακριβώς έτρεχα το απογευματινό 5άρι. Τόσες ήταν οι δυνάμεις μου. Έβλεπα τους τερματισμούς των απίστευτων αυτών δρομέων και έβαλα στο μυαλό μου ότι τουλάχιστον θα προσπαθήσω.
Χάραξε η ανατολή στον δρόμο ενώ ήμασταν στο πούλμαν και το ξημέρωμα μας βρήκε στον Μαραθώνα. Εκεί συναντηθήκαμε με τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας. Συγκρατημένη αισιοδοξία καθώς οι περισσότεροι ήμασταν πρωτάρηδες. Το ρίξαμε στις φωτογραφίες για να έχουμε τουλάχιστον μια αξιοπρεπή ανάμνηση από πριν, γιατί στο τέλος ούτε που ξέραμε τι μας περιμένει…
Και να ‘μαι λίγη ώρα μετά να στέκομαι γερή και έτοιμη στη γραμμή της εκκίνησης. Ξεκινήσαμε. Με τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας χαθήκαμε σχεδόν από το 1ο χιλιόμετρο… Με τον Χρηστάρα και τον Μανωλάκη συνεχίσαμε παρεάκι πολύ συντηρητικά προσπαθώντας να μη μας παρασύρει ο κόσμος.
Φτάσαμε στον Τύμβο του Μαραθώνα. Ο Τύμβος που συμβολίζει την ύψιστη προσπάθεια του ανθρώπου να ξεπεράσει τα όρια του σώματος και της ψυχής του. Αυτό ακριβώς επικαλούμασταν και θέλαμε να κάνουμε εκείνη την ημέρα.
Παιδάκια να μας προσφέρουν κλαδιά ελιάς στα χέρια, είναι οι πρώτες εικόνες της διαδρομής που θυμάμαι. Κάτοικοι είχαν βγάλει τα τραπεζάκια τους στον δρόμο, έπιναν καφεδάκι και ενθάρρυναν τον κόσμο! Σαν να βρισκόμασταν εμείς κι εκείνοι εκεί από πάντα…
Τα 10 πρώτα χιλιόμετρα είχαν ήδη φύγει χωρίς να το καταλάβω! Ο Μανώλης είχε ανοίξει, και έτσι προχώρησε λίγο πιο μπροστά από εμάς. Κάπου στο 15ο χιλιόμετρο είπα ας πάρω το πρώτο τζελάκι, έτσι για το πρωτόκολλο, νεράκι γουλιές από τον πρώτο κιόλας σταθμό και συνεχίζω.
Ψυχολογικά ετοιμαζόμουν για τις ανηφόρες που με περίμεναν παρακάτω. Το βραχιολάκι που φόραγα στο χέρι μου έδειχνε τα περάσματα που έπρεπε να έχω σε κάθε χιλιόμετρο αν ήθελα να τερματίσω σε χρόνο 5 ωρών στο Καλλιμάρμαρο. Κάθε χιλιόμετρο που πέρναγα το κοίταζα. Ήμασταν αρκετά πιο κάτω από τον προβλεπόμενο χρόνο και αυτό με ανέβαζε ψυχολογικά! Ο καιρός τέλειος, όπως τον είχα ζητήσει, λες κι έπιασε ο διαλογισμός που έκανε η Φαρμάκη και τα αστέρια που έριχναν οι φίλες μου.
Φτάσαμε ήδη στο 21ο χιλιόμετρο στο μέσο του αγώνα! Ηθικόν ακμαιότατον! Νέα Μάκρη, Πικέρμι, Παλλήνη μέσα στον κόσμο και τη ζωντάνια! Παιδάκια να προτάσσουν τα χεράκια τους για έναν χαιρετισμό! Όλος ο κόσμος να παρακολουθεί, να χειροκροτεί και να ενθαρρύνει! Φίλοι με πανό να περιμένουν τον δικό τους δρομέα για να του δώσουν δύναμη!
Ο Χρήστος τράβαγε (και) φωτογραφίες. Σε μια από αυτές ένας ξένος μαζί μου μέσα στην τρελή χαρά κι αυτός. Τον έψαξα μετά και τον βρήκα για να του στείλω τη φωτογραφία. Μου είπε ότι εγκατέλειψε γιατί είχε χειρουργημένο γόνατο αλλά ότι σίγουρα του χρόνου θα είναι πάλι εδώ!
Και πέρναγαν οι ανηφόρες και τα χιλιόμετρα και πριν το καταλάβω φτάνω στον Γέρακα. Ήδη οι κράμπες και οι πρώτες εγκαταλείψεις έκαναν την εμφάνιση τους. Είναι συγκλονιστική η συντροφικότητα που δείχνουν οι αθλητές μόλις δουν έναν συνάδελφο δρομέα να σωριάζεται στην άσφαλτο. Οι μαραθωνοδρόμοι δεν ανταγωνίζονται… συναγωνίζονται. Ο μαραθωνοδρόμος έχει καταλάβει ότι ο μόνος αντίπαλος που έχει να νικήσει είναι ο ίδιος του ο εαυτός. Οι διασώστες πανταχού παρόντες σε κάθε χιλιόμετρο.
Ο Χρήστος που με ξέρει, βλέπει ότι “τραβάω” χωρίς να έχω κουραστεί ακόμα. Ο ίδιος, αν και με τραυματισμένο γόνατο, με οδηγεί με σταθερό ρυθμό. Περνάμε από σταθμούς με γνωστούς εθελοντές! Ευχές, αγκαλιές και ένα “πάμε γερά” μου δίνει δύναμη!
Φτάσαμε 30ο!!! Άτιμε “τοίχε” σε έφαγα! Φωτογραφία για να θυμάμαι ότι σε πέρασα τρέχοντας και χωρίς να έχω σταματήσει πουθενά! Στο 32ο ο Αποστόλης, ένας από τους προπονητές, μας περίμενε με αναψυκτικό και νερό! Εμψύχωση και φύγαμε!
Άρχισαν οι ψιλοενοχλήσεις στα πέλματα και κάψιμο στον θώρακα από τον παλμογράφο αλλά δεν το κάνω θέμα. Οι τετρακέφαλοι, και ειδικά ο αριστερός, αρχίζουν να παραπονιούνται πολύ…Ακουμπούσα το πόδι μου και νόμιζα ότι μου έσπασε φλέβα. “Ρίχνε νερό παγωμένο” ήταν η συμβουλή του Χρήστου. Κάπου εκεί αγάπησα τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη… Τα απανωτά κρύα επιθέματα μου απάλυναν τους πόνους. Ένα ζευγάρι, κάπου στον Χολαργό, με βλέπει και μου δίνει ένα παγωμένο μπουκάλι νερό. Βάλσαμο!
Ήξερα ότι μπήκαμε στην τελική ευθεία… είναι κατηφόρα… είναι το Καλλιμάρμαρο σε λίγο. Είναι τα παιδιά μου και οι αγαπημένοι μου φίλοι που με περιμένουν εκεί!
Νομισματοκοπείο, Πεντάγωνο, ανισόπεδη διάβαση Κατεχάκη. Εκεί οριοθετείται επίσημα η είσοδος στην πόλη! Ο ήχος των κρουστών μου δίνει τέμπο και παλμό. Είναι σαν να μου λέει “Μην σταματήσεις τώρα. Μπορείς να συνεχίσεις”! Περνάμε από Ερρίκος Ντυνάν…αχρείαστος να’ ναι! Γνώριμα στέκια πια! Χρονικά είμαστε 4 λεπτά κάτω από τον χρόνο μας. Α, να και ο Δρομέας! Τώρα κατάλαβα πόσο ιδιαίτερη είναι η θέση που τον έχουν βάλει… Κατάφερα να τρέξω δίπλα του! (και να τον περάσω… )
Στη στροφή της Ηρώδου Αττικού με κοιτάει ο Χρήστος. “Το ‘χεις;” “Το ‘χω” του λέω! “Φύγαμε”!
Και εκεί είναι που το χρονόμετρο έγραψε το πιο γρήγορο χιλιόμετρο της ζωής μου!
Πόνοι πλέον δεν υπάρχουν! Τα μπράβο και η ενέργεια που μεταφέρει ο κόσμος είναι απίστευτα! Πετύχαμε τον Μανώλη στο τελευταίο χιλιόμετρο! Μαζί του και τα φιλαράκια μας που έκαναν support λίγα χιλιόμετρα πριν! Τους συμπαρασύρουμε κι αυτούς σε μια ξέφρενη κούρσα! Είχαμε μπει ήδη Καλλιμάρμαρο. Στις κερκίδες αγαπημένοι φίλοι να μας βγάζουν φωτογραφίες και να μας συγχαίρουν! Ακόμα, όμως, δεν έχουμε τερματίσει.
Κλείνω τα μάτια για κλάσματα δευτερολέπτου. Το όνειρο είχε πραγματοποιηθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Χέρι χέρι οι τρεις μας τερματίζουμε υγιείς και πετυχαίνοντας τον προσωπικό μας άθλο. Είμαστε πλέον Μαραθωνοδρόμοι!
Δεν τρέξαμε ούτε για το έπαθλο, ούτε για την κατάταξη και τον χρόνο. Ήταν μια μάχη με αντίπαλο την συνήθεια, την ηττοπάθεια, την παραίτηση. Εκεί που το σώμα έλεγε: ¨Σταμάτα, ξεκουράσου λίγο, παραιτήσου” η καρδιά και η ψυχή έλεγαν πιο δυνατά: ΄’Κάνε ένα βήμα ακόμα. Μπορείς”.
Και δεν είναι μόνο η Ημέρα του αγώνα. Είναι το ταξίδι της προετοιμασίας για να φτάσεις ως εκεί που είναι πολύτιμο. Εμπειρία μοναδική και ανεπανάληπτη που κορυφώνεται τη στιγμή που πατάς τον τάπητα του Καλλιμάρμαρου.
Για να γίνει κάποιος Μαραθωνοδρόμος απαιτείται αυτοπειθαρχία, προσήλωση, ανάλογες επιλογές και υπομονή. Απαιτείται όχι μόνο ο δρομέας να έχει βιώματα αλλά και να τα έχει τακτοποιήσει. Αυτή είναι και η εξήγηση γιατί κάποιος κάτω των 30 δύσκολα τρέχει Μαραθώνιο.
Οι Μαραθωνοδρόμοι δεν τρέχουν -τρέχουμε πλέον- μόνο με τα τα πόδια. Τρέχουν και με το πνεύμα τους. Τα πόδια κάποτε λυγίζουν. Το πνεύμα ποτέ!
Είμαι πολύ χαρούμενη που το σώμα μου δεν κουράστηκε, δε μου είπε να εγκαταλείψω. Λες και η ψυχή μου είχε διατάξει το σώμα να συνεχίσει!
Δεν προσπαθώ να ωραιοποιήσω τη διαδικασία. Αλλά αν υπάρχουν κάποιοι που θεωρούν ακόμα αυτή τη διαδικασία βάρβαρη και απάνθρωπη, τότε τους καλώ του χρόνου να έρθουν σαν θεατές στο Καλλιμάρμαρο και να κοιτάξουν τα πρόσωπα των δρομέων. Θα δούν χαμόγελο μαζί με το δάκρυ σε ένα ευτυχισμένο πρόσωπο. Το ιερό μήνυμα που πήρα είναι ότι δεν πρέπει ποτέ να εγκαταλείπω μια προσπάθεια όσο και αν πονάω.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους με στήριξαν και πίστεψαν ότι μπορώ να τα καταφέρω. Ειδικά τον “Μάνατζερ”, όπως τον αποκαλώ, Χρήστο Γκούντο και την ομάδα μου Outdoor Games Running Team για την προετοιμασία και για όλη την στήριξη σε κάθε αγώνα που έχω τρέξει. Και να θυμάσαι ότι κερδίζεις έναν αγώνα και μόνο που θα σταθείς στην αφετηρία
Και του χρόνου με υγεία
