Η Στεφανία πέρασε έναν καρκίνο και αυτό που θυμάται είναι και το πιο σημαντικό

Η Στεφανία μας, δύο χρόνια μετά τον καρκίνο που έζησε, είναι εδώ, είναι υγιής και είναι ένας άλλος άνθρωπος. Θυμάται την περιπέτεια σαν να την έζησε κάποιος άλλος και τη μεταφέρει με λίγα λόγια και αληθινά.

“Έχουν περάσει λιγότερο από 2 χρόνια από τότε που έκανα την τελευταία μου χημειοθεραπεία και πια μου φαίνεται σαν να μην ήμουν εγώ αυτή που το έζησε όλο αυτό.

 

Όλα ξεκίνησαν με ένα προαίσθημα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Έκανα κάποιες εξετάσεις και το προαίσθημα επιβεβαιώθηκε. Όταν ξεκίνησα τις εξετάσεις δεν είχα πει σε κανέναν, ούτε στους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, ότι έχω κάτι σοβαρό. Ήθελα να το πω όταν θα ήμουν σίγουρη για αυτό που έχω. Χρειαζόμουν λίγο χρόνο για να συνειδητοποιήσω τι μου συμβαίνει και να βρω τη δύναμη να το αντιμετωπίσω.

Το να αποφασίζω εγώ τι θα γίνει παρακάτω ήταν αυτό που με κρατούσε τόσο ψύχραιμη.

 

Το κακό ήταν ότι η διάγνωση μου ήταν Λέμφωμα Hodgkin. Το καλό σε όλο αυτό ήταν ότι πρόκειται για κάτι που αντιμετωπίζεται.

 

Είπα στον γιατρό μου πως θα κάνω ό,τι πρέπει, αρκεί να πάω 10 μέρες διακοπές. Χρειαζόμουν να χαλαρώσω και να περάσω καλά πριν ξεκινήσω. Και πήγα.

 

Γύρισα και ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες. Είναι μια δυσάρεστη διαδικασία με τεράστια κόπωση, πόνους, αϋπνία. Ενώ είναι αυτό που σε γιατρεύει, είναι και αυτό που σε αρρωσταίνει. Αισθανόμουν πως δεν είμαι ο εαυτός μου. Ήταν σαν να βρισκόμουν κάτω από ένα διάφανο κάλυμμα. Σαν να είμαι εκεί και σαν να μην είμαι ταυτόχρονα.

 

Ούτε για ένα λεπτό δεν αναρωτήθηκα γιατί το έπαθα εγώ αυτό. Ούτε ποτέ μου πέρασε από το μυαλό πως δε θα γίνω καλά. Δεν αισθάνθηκα ποτέ άρρωστη.

 

Θεωρούσα πως είμαι καλά αλλά πως πρέπει να κάνω υπομονή 6 μήνες μέχρι να τελειώσει η θεραπεία.

 

Φοβήθηκα τις χημειοθεραπείες και τις συνέπειές τους. Φοβήθηκα πως στεναχωρούσα τους γύρω μου. Φοβήθηκα πως μου τελειώνει η υπομονή. Προσπάθησα να παραμείνω ο εαυτός μου και να έχω καλή διάθεση. Και τα κατάφερα με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Και ο χρόνος πέρασε. Και όλα πέρασαν.

 

Υ.Γ. Δεν ήμουν μόνη μου σε όλο αυτό. Είχα δίπλα μου την οικογένεια μου, τους γιατρούς μου και τους φίλους μου.
Μπορεί να έχω ξεχάσει τι πέρασα αλλά δεν θα ξεχάσω τι έκαναν για μένα.
Ευχαριστώ που ήρθες στα πρώτα αποτελέσματα μαζί.
Που ερχόσουν σε όλες τις χημειοθεραπείες.
Που με πήγες εκδρομές.
Που φάγαμε στα καλύτερα εστιατόρια.
Που με έκανες να γελάω στο γραφείο.
Που ανησυχούσες αλλά δεν μου το έδειξες ποτέ.
Που μου είπες πως οι φίλοι κοιτάνε τον φίλο τους στα ματιά και όχι στα μαλλιά.”

από την Στεφανία Πασαλιάδη