Έβγαλα από το λεξιλόγιο μου τις λεξούλες βαριέμαι, δε θέλω, δε μπορώ.
Δε βαριόμουν πια! Ήθελα! Μπορούσα! Επειδή δηλαδή έχω σακχαρώδη διαβήτη; Ε και; Ένας λόγος παραπάνω να αθλούμαι. Ο σακχαρώδης διαβήτης, που τον έχω από τα 8 μου χρόνια, δε με εμπόδισε τελικά στο να κάνω οτιδήποτε. Τι κι αν φοράω αντλία ινσουλίνης την ώρα που τρέχω; Τι κι αν με ακολουθεί πάντα ο γλυκός μου (έτσι αποκαλώ τον κ. Σακχαρώδη Διαβήτη μου). Πλέον τρέχω προσπαθώντας για να περάσω ένα μικρό μήνυμα. Η φανέλα μου γράφει «Run to Change Diabetes»,  «Τρέχουμε για τον Διαβήτη».

Όλα ξεκίνησαν στις 8/11/2015, την ημέρα του Αυθεντικού Μαραθωνίου της Αθήνας.
Είχαμε πάει στο Καλλιμάρμαρο μαζί με τέσσερις φίλους μου που έτρεχαν τότε τα 10km. Έτρεχαν όλοι εκτός από εμένα. Εγώ ήμουν με τα πράγματα τους και περίμενα με αγωνία στον τερματισμό για να τους συγχαρώ και να βγούμε φωτογραφία. Όλοι με τα αθλητικά ρούχα και τα όμορφα μετάλλια στον λαιμό τους. ‘Ολοι εκτός από εμένα …
Εκείνη την ημέρα θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά την κουβέντα του ενός που μου είπε: «Αγγελική, αντί να τρέχεις εσύ, ειδικά εσύ, για να διατηρήσεις την υγεία σου σε καλά επίπεδα, τρέχουμε εμείς κι εσύ κάθεσαι”.
Είχε δίκιο! Ειδικά ΕΓΩ! Ειδικά εγώ που πάσχω από Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου Ι και δε γυμνάζομαι. Είμαι σπίτι, δουλειά, σπίτι και καμιά βόλτα έξω για ποτάκι. Ούτε περπάτημα, ούτε τρέξιμο, ούτε γυμναστήριο. Ομολογώ πως ήταν μαχαιριά στην καρδιά αυτή η κουβέντα. Μια κουβέντα όχι κακίας προς εμένα, αλλά μια κουβέντα αφύπνισης.

Εκείνη την ώρα σαν κάτι να με ξύπνησε. Αναρωτήθηκα γιατί δεν κινούμαι και δε γυμνάζομαι ενώ το έχω ανάγκη. Αναρωτήθηκα γιατί δεν κάνω τίποτα για να κάνω τη ζωή μου καλύτερη. Ε, αυτό ήταν….

Δύο μέρες μετά ξεκίνησα δειλά-δειλά τις επισκέψεις μου στο γήπεδο της Ελευσίνας. 200 μέτρα τρέξιμο και κουραζόμουν, 400 μέτρα τρέξιμο και κουραζόμουν. Μετά, αύξησα κάπως την απόσταση και έβγαλα το 1 χιλιόμετρο, μετά τα 2, τα 3 …και αισίως τα 22 χιλιόμετρα!

Γράφτηκα στον ΣΔΥΕ (Σύλλογος Δρομέων Υγείας Ελευσίνας) και έπαιρνα μέρος σε αγώνες σχεδόν κάθε Κυριακή. Κυνηγούσα τους αγώνες και ενημερωνόμουν μέσα από τον ΣΔΥΕ και από τα διάφορα running sites. Μια εξαιρετική-πολυπληθής ομάδα, με πολύ καλή οργάνωση και πρόγραμμα. Εξάλλου, οι καλοί αθλητές και άνθρωποι κάνουν τις δυνατές ομάδες. Και ο ΣΔΥΕ είναι μία από αυτές!

Ο πρώτος μου αγώνας στις 21 Φεβρουαρίου 2016, ήταν ο «Αγώνας Δρόμου Αμαρουσίου 2016 Σπύρος Λούης», 5 χιλιόμετρα. Ήταν ένας αγώνας φιλανθρωπικού χαρακτήρα για ένα κοριτσάκι με μια σπάνια ασθένεια. Έκανα τον σταυρό μου και άρχισα να τρέχω. Κουράστηκα πολύ (πολλές ανηφόρες αυτό το Μαρούσι βρε παιδιά, ουυυυφ), αλλά τα κατάφερα. Χάρηκα πολύ που έλαβα μέρος σε έναν τέτοιο αγώνα για να βοηθήσουμε το μικρό κορίτσι, χάρηκα πολύ που τερμάτισα. Χάρηκα όμως ακόμα πιο περισσότερο που σηκώθηκα εκείνο το πρωί της Κυριακής από τον καναπέ μου για να αγωνιστώ. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή! Μετά ήρθαν το Ναύπλιο (5 χιλιόμετρα), ο Ημιμαραθώνιος της Αθήνας (5 χιλιόμετρα), τα Μέγαρα-Νέα Πέραμος (9 χιλιόμετρα) και το πρώτο βουνό… Υμηττός Trail (9 χιλιόμετρα). Ωραίος και δύσκολος αγώνας, αλλά αυτό ήταν! Ερωτεύτηκα τους αγώνες βουνού. Τους γνωστούς στους δρομείς ως Trail Races…

Όλες μου οι συμμετοχές σε αγώνες σχεδόν κάθε Κυριακή ήταν μέχρι 10 χιλιόμετρα, εκτός από το Imittos Epic που ήταν 12. H γνωστή ανάβαση του τρελού. Ναι, ήταν όντως του τρελού. Μόνο οι τρελοί έτρεχαν εκεί πάνω και τα αγριοκάτσικα. Μαζί με όλους λοιπόν ΚΑΙ εγώ. Ποοοοοοοοολύ ανηφόρα, αλλά υπέροχος αγώνας. Κρύο πολύ και πολύς ιδρώτας ο οποίος όταν σταματούσα για να περπατήσω, στέγνωνε επάνω μου και πάγωνα.

Υπέροχοι όλοι οι αγώνες και υπέροχες εμπειρίες κάθε φορά. Γνωριμίες πολλές, γέλιο και καινούργιες τοποθεσίες. Δε θα ζούσα τίποτα από αυτά αν δε συμμετείχα στους αγώνες.

Το επόμενο μεγάλο κλικ έγινε όταν έλαβα μέρος στον πρώτο μου μεγάλο αγώνα και μάλιστα στον Ταΰγετο. Απόσταση 22,4km. Ω, ναι! 22,4km και σε υψόμετρο 1.407 μέτρα. Ζορίστηκα πολύ. Μια μόνο στιγμή πέρασε από το μυαλό μου να τα παρατήσω όταν αντίκρυσα τη δεύτερη αντιπυρική, και είπα «Έ ρε γλέντια» όμως αμέσως μετά σκέφτηκα: « Όχι Αγγελικούλα μου. Μπορείς και θα τερματίσεις». Όπως και έγινε. Τερμάτισα. Βγήκα εκτός χρόνου βέβαια 18 λεπτά αλλά ειλικρινά δε με απασχόλησε καθόλου. Δε με απασχόλησε ο χρόνος στους αγώνες που έλαβα μέρος το 2016. Όχι, δε το κάνω για τον χρόνο. Ξέρω ότι ποτέ, ποτέ όμως, δε θα βγω 1η, 2η, 3η για να ανέβω στο βάθρο. Το κάνω για την πολύτιμη υγεία μου και επειδή μου αρέσει πολύ να τρέχω.

Ξέρεις, έμαθα να αγαπάω τον εαυτό μου και δε θέλω να υπάρξει κάποια επιπλοκή στην υγεία μου. Η επιπλοκή θα έρθει μόνο αν καθίσω σπίτι στον καναπέ μου.

Η καθημερινότητα μου πλέον είναι, αν όχι κάθε μέρα τρέξιμο στο γήπεδο (5-7 χιλιόμετρα καθημερινά), τότε σίγουρα 4-5 την εβδομάδα τρεξιματάκι χαλαρό. Το βουνό έρχεται κάθε Κυριακή σχεδόν σε αγώνες ή τα Σάββατα σε προπονήσεις.

Το τρέξιμο με βοήθησε σε πάρα πολλά πράγματα.
Ρύθμισα τις τιμές στο σακχαράκι μου. Εκεί που είχα 250+ σχεδόν κάθε μέρα, οι τιμές κατέβηκαν στο 100-110. Γγια όσους δεν γνωρίζουν, οι τιμές 100-110 είναι απολύτως φυσιολογικές σε σχέση με το 250+ που είναι «κόκκινη» τιμή. Δεν το συζητώ για τις γενικές εξετάσεις μου. Στην εντέλεια όλες.
Άρχισα να χάνω κιλά πανεύκολα. Ήμουν 78 κιλά και έχω φτάσει 65 κιλά μετά από 1 χρόνο περίπου.
Έφτιαξα την διατροφή μου και το τρέξιμο ήταν η αιτία. Δε γίνεται να τρέχω 10, 15, 22 χιλιόμετρα και να τρώω ό,τι βρίσκω μπροστά μου. Αυτό θα ήταν αδύνατον.

Με κάνει να νιώθω όμορφα. Νιώθω μια απίστευτη ευεξία, περιορίστηκαν τα νεύρα μου και είμαι χαρούμενη. Αυτό μάλιστα το ένιωσα πολύ έντονα σε δύο αγώνες βουνού: στο Σούβαρδο Καλαβρύτων και στο Καστόρι Ταϋγέτου. Εκεί που έτρεχα και ήμουν μόνη μέσα στα καταπράσινα δάση, έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει. Αμάαααααν λέω, γιατί γελάω;  Ή που μου σάλεψε ή που είμαι πραγματικά ευτυχισμένη. Ήξερα ότι συνέβαινε το δεύτερο. Ένιωθα πραγματικά όμορφα. Ήταν τέλεια η αίσθηση του οξυγόνου, της τοποθεσίας και της προσπάθειας που κατέβαλα για να τερματίσω σώα, αβλαβής και τελικά ευτυχής.

Όλα είναι μέσα στο μυαλό μας. Αν θέλουμε να αλλάξουμε τη ζωή μας, μπορούμε να τα καταφέρουμε εύκολα και ανέξοδα. Αρκεί να έχουμε πίστη στον εαυτό μας και να προσπαθούμε. Σίγουρα δε μπορούν όλοι οι άνθρωποι να τρέξουν 10, 15, 22, 45 χιλιόμετρα. Σίγουρα όμως μπορούν να περπατήσουν. Να σηκωθούν επιτέλους από το κρεβάτι και τον καναπέ και να κινηθούν. Όλοι μπορούμε.

Ξέρεις, πολλοί μου λένε όταν βλέπουν τις αναρτήσεις μου στο fb μετά τον τερματισμό μου “Μπράβο Αγγελική, συγχαρητήρια θηρίο, πως τα καταφέρνεις κι εγώ δε μπορώ να κάνω ούτε 10 βήματα” κλπ. Κι εγώ αυτά έλεγα στο παρελθόν όταν έβλεπα ανθρώπους να τρέχουν Κι όμως, τελικά τίποτα δεν είναι δύσκολο και ακατόρθωτο, ακόμα κι αν έχεις ένα θέμα υγείας σαν το δικό μου με υπογλυκαιμίες και υπεργλυκαιμίες. Δε με έχει εμποδίσει σε τίποτα μέχρι τώρα (αισίως στα 39 μου) να κάνω. Δε μου έχει στερήσει τίποτα.

Ποτέ δεν εκμεταλλεύτηκα το πρόβλημα υγείας μου για να προβληθώ και να βγω μπροστά. Όλα τα έχω κάνει μέχρι σήμερα επειδή ξέρω ότι μπορώ. Ποτέ δεν ανέφερα πριν από τους αγώνες μου ότι έχω ΣΔ για να με προσέξουν. Το ξέρουν μεν όλοι μου οι φίλοι για ευνόητους λόγους, αλλά μέχρι εκεί. Πιστεύω στον εαυτό μου και πλέον με φροντίζω.
Σήκω από το κρεβάτι και τον καναπέ. Θέλω το δικό σου ΜΑΚΑΡΙ να μπορούσα, να το μετατρέψω εγώ σήμερα σε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μπορώ!
Τρέξιμο, διατροφή, χαμόγελα. Αυτά είναι το αντίδοτο για μια ωραία ζωή, μια καινούργια ζωή.”

Φιλιά πολλά
Αγγελική Κάμπου