Η Κάτια Παπαδοπούλου, είναι production manager στο Οxyzed κι ένα κορίτσι που κατάφερε να τρέξει τον πρώτο του Μαραθώνιο με ελάχιστη προπόνηση. Η ιστορία της δίνει δύναμη και έμπνευση για όσους παλεύουν με τον… καναπέ!
Πώς ξεκίνησα το τρέξιμο;
Ήταν μια απόφαση στιγμής όταν ένα ωραίο ανοιξιάτικο πρωινό περπατούσα στο αγαπημένο μου Μαρούσι, -στην περιοχή μου-, και είδα μπροστά μου την αφίσα του αγώνα δρόμου «Σπύρος Λούης 10χλμ».
Πάντα ήταν κρυμμένο στο πίσω μέρος του εγκεφάλου μου, το να συμμετάσχω σε έναν αγώνα τρεξίματος κι εκείνη ήταν η σωστή στιγμή, δεδομένου ότι η διεξαγωγή θα ήταν στην περιοχή μου!
Η μέχρι τότε ενασχόλησή μου με το τρέξιμο ήταν ο διάδρομος του γυμναστηρίου και αργότερα ο δικός μου, που τώρα δυστυχώς τον τρώει η σκόνη. Τότε έκανα προπόνηση δύο με τρείς φορές την εβδομάδα για μια ώρα περίπου γρήγορο περπάτημα εναλλάξ με πεντάλεπτα τρεξίματα.
Να σημειώσω ότι ο αγώνας ήταν σε 10 μέρες από την ημέρα που είδα την αφίσα οπότε είχα ελάχιστο χρόνο προετοιμασίας για να κάνω στοιχειώδη προπόνηση. Το καλό ήταν ότι πρόλαβα να ρωτήσω κάποιον γνωστό για tips περοπόνησης μιας εβδομάδας. Ευτυχώς είχα ήδη running παπούτσια αλλά και τα κατάλληλα ρούχα (κολάν κλπ.) οπότε ήμουν ΟΚ από εξοπλισμό για αρχή!
Έκανα λοιπόν ό,τι προλάβαινα μέσα σε εκείνες τις 10 μέρες. Πήγα σε γήπεδο, όπου είχα για πρώτη φορά επαφή με το εκτός διαδρόμου τρέξιμο! Η αλήθεια είναι ότι δεν είχε καμία σχέση…
Την πρώτη χαρά την πήρα όταν παρέλαβα από κατάστημα αθλητικών το νούμερο του αγώνα όπου αναγραφόταν επάνω το όνομα μου! Ήταν ωραίο συναίσθημα! ☺
Έφτασε λοιπόν η μέρα του αγώνα: 1η Μαρτίου 2015! Είχε πολύ ενδιαφέρον η πρώτη εμπειρία σε μια τέτοια διοργάνωση, ενώ μου έκανε εντύπωση το γεγονός ότι για πρώτη φορά θα ήμουν ανάμεσα σε αυτούς που τρέχουν κι όχι στον κόσμο που παρακολουθεί και χειροκροτά…! ☺
Κατάφερα λοιπόν να τρέξω το 10άρι σε 1 ώρα, χρόνος αρκετά καλός για πρώτη φορά και μάλιστα σχεδόν χωρίς προπόνηση! ☺
Τελειώνοντας τον πρώτο μου αγώνα μόλις είχε ξεκινήσει ένας μεγάλος έρωτας:
Ο έρωτας για το τρέξιμο!
Είναι πολλά αυτά που σου προσφέρει το τρέξιμο και σίγουρα ισχύουν τα περισσότερα που έχεις ακούσει!
Κάνοντας λίγο brainstorming μου έρχονται στο μυαλό τα εξής:
Ευφορία, υγεία, πολλή ενέργεια, ευεξία, χαμόγελο, καλή διάθεση, αισιοδοξία, γέλιο, αδυνάτισμα, σφίξιμο, στέγνωμα, κορμί και μια πιο ενδιαφέρπουσα καθημερινότητα! Όσα πράγματα κάνεις αποκτούν νέο νόημα! Έχεις όρεξη για ζωή! 😀
Το γεγονός ότι πετυχαίνεις έναν στόχο, τον δικό σου προσωπικό στόχο, είναι μεγάλη υπόθεση… Είναι ένα άθλημα εύκολο να το κάνεις, με την έννοια ότι δε χρειάζεσαι τίποτα παραπάνω από ένα ζευγάρι καλά παπούτσια running που να ταιριάζουν στο σωματότυπό σου και στα κιλά σου (παρεμπιπτόντως μην κολλάς σε μία μάρκα την οποία ακούς από όλους σαν την καλύτερη. Μπορεί να σου κάνει μπορεί και όχι αλλά δεν ταιριάζουν όλα σε όλους). Επίσης ένα μπλουζάκι, ένα κολάν/σορτσάκι κι έξω στους δρόμους!
Θα ακούσετε πολλά, ο καθένας κυριολεκτικά θα λέει τα δικά του… π.χ. το μεγαλύτερο ποσοστό των δρομέων τρέχει με ακουστικά ακούγοντας μουσική. Για εμένα, που η μουσική είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου και τη λατρεύω, δε θέλω μουσική στο τρέξιμο γιατί με αποσπά από τη συγκέντρωση και από τις σκέψεις μου… Διότι τρέχω με τις σκέψεις μου παρέα… σκέψεις όλων των ειδών. Μ’ αρέσει να απολαμβάνω την ησυχία μου, τις μυρωδιές από τις γειτονιές, τους ήχους, τους ανθρώπους, τις φωνές, τους σκύλους, τη διαδρομή!
Είναι η δική μου προσωπική στιγμή το τρέξιμο… είμαι εγώ με τον εαυτό μου… είτε γεμίζω, είτε αδειάζω… ή κάνοντας και τα δύο μαζί! ☺ Είναι η στιγμή της μοναξιάς μου που αγαπώ! Είναι το μόνο πράγμα που ευχαριστιέμαι να κάνω μόνη μου! Χωρίς παρέα!
Κάθε νέος έρωτας εμπεριέχει και τον ενθουσιασμό! Σαν ενθουσιώδης άνθρωπος που είμαι λοιπόν (φταίει και το ζώδιο-Κριός!), αποφάσισα να το πάω αρκετά μακριά, για το τόσο σύντομο χρονικό διάστημα που έτρεχα. Σε 2 μήνες, τον Μάιο του 2015, έτρεξα τον πρώτο μου ημιμαραθώνιο Αθήνας (21 χλμ), και τον Νοέμβριο του 2015, τον πρώτο μου μαραθώνιο στην κλασσική διαδρομή Μαραθώνα-Καλλιμάρμαρο! Ίσως η πιο δύσκολη μαραθώνια διαδρομή παγκοσμίως, απ’ όσα λένε! Έχει πολλές πολλές ανηφόρες!
Όσο συναρπαστική ήταν σαν εμπειρία, άλλο τόσο δύσκολη ήταν για μένα, δεδομένου ότι μου ήρθε η περίοδος την ώρα που έτρεχα… δεν ήταν θέμα ροής, το σώμα ξέρει και σταματάει τη ροή σε αυτή τη συνθήκη. Ήταν ο αβάσταχτος πόνος στη μέση γύρω στο 27ο χλμ, όπου και αναγκάστηκα να περπατήσω για ένα χιλιόμετρο περίπου. Μέχρι που κάποια στιγμή στα τελευταία 6-7 χλμ, ένιωσα σα να είχα βγει από το σώμα μου και να ήμουν παρατηρητής του εαυτού μου. Ξεκίνησα να τρέχω με αρκετά πιο γρήγορο ρυθμό, σα να μην είχα τρέξει 32 χιλιόμετρα ήδη… Έτσι μπήκα στο Καλλιμάρμαρο με άνεση και περηφάνια!!!
Ήταν συγκλονιστική η στιγμή που ένιωσα αυτή την ανακούφιση, Άλλαξα το ρυθμό μου ξαφνικά, άκουσα τις επευφημίες του κόσμου έξω από το προεδρικό μέγαρο και έκανα την είσοδό μου (επιτέλους) στο Καλλιμάρμαρο!!! Ήταν πολύ ωραίες, μαγικές στιγμές… μεγάλη εμπειρία… χρειάζεται πολλή δύναμη για να το τερματίσεις με 2,5 μήνες προπόνησης…
Τώρα πλέον το τρέξιμο έχει μπει για τα καλά στη ζωή μου… Νομίζω ότι δε θα σταματήσω ποτέ να τρέχω. Έχω βλέψεις για μεγαλύτερα πράγματα και αποστάσεις από τον Μαραθώνιο, όσο μου το επιτρέπουν η υγεία μου, το σώμα μου και το μυαλό μου!
Για να μην πολυλογώ άλλο και σε κουράζω, σίγουρα αξίζει τον κόπο να το δοκιμάσεις και να διαπιστώσεις αν σου ταιριάζει, καθώς δεν κάνουν όλα σε όλους! Αλλά αν σου κάνει… θα σε ανταμείψει πρώτα απ’ όλα στην υγεία σου μετά στην καθημερινότητά και τη διάθεση σου!Δεν είναι όλα αυτά αρκετά σημαντικοί λόγοι για να κάνεις το πρώτο βήμα… τρέχοντας; 🙂
Φιλικά
Κάτια Παπαδοπούλου
Update: Η Κάτια τερμάτισε τον αγώνα της στον 34ο Μαραθώνιο 2016, με χρόνο κατά 33′ καλύτερο από τον περυσινό και συνεχίζει κάθε χρόνο πιο δυνατά και πιο γρήγορα! Θα έχουμε σύντομα νέα της για το πώς έζησε τον φετινό Μαραθώνιο, αυτόν του 2018!
