και σου λέει πως τα κατάφερε… (εύκολα)
Με τη δημοσιογράφο Νάνσυ Καλλικλή συναντηθήκαμε πριν από μερικούς μήνες σε ένα δείπνο. Έτρωγε τη μπριζόλα κρατώντας τη με τα λεπτεπίλεπτα δαχτυλάκια της ενώ το μπουκάλι με την cola δίπλα της άδειαζε ταχύτατα. Τι συνέβη και αποφάσισε να γίνει vegan έστω και για 21 ημέρες; Πώς τρώει σήμερα 4 μήνες μετά, και ποιο είναι το μεγαλύτερο δώρο που πήρε από αυτή την εμπειρία;
Αν το Πνεύμα των Χριστουγέννων ήταν vegan, τότε σίγουρα θα προσπερνούσε χωρίς δεύτερη σκέψη τον Σκρουτζ και θα ερχόταν καρφί σε μένα. Θα με πήγαινε πίσω στον Απρίλιο του 2017 και θα με έβρισκε να λατρεύω τα μπέργκερ, τα σουβλάκια, την πίτσα με όλα τα αλλαντικά του κόσμου και την coca cola, και να τα καταναλώνω καθημερινά.
Τότε, αν δεν έτρωγα κρέας για πάνω από τρεις μέρες, με έπιανε αδυναμία. Αν δεν έπινα δύο τουλάχιστον κουτάκια αναψυκτικού μέχρι το μεσημέρι, μπορούσε να με πάρει ο ύπνος πάνω στο πληκτρολόγιο – ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Τότε ετοίμαζα μεν καθημερινά φρούτα για τα παιδιά, αλλά δεν τα έβαζα στο στόμα μου, χορτασμένη (ή καλύτερα, βαριεστημένη, πια) από την όλη διαδικασία…
Παρ’ όλη την αγάπη με την οποία ετοίμαζα τα γεύματα όλης της οικογένειας, οι δικές μου διατροφικές επιλογές έδειχναν λιγοστή αγάπη προς τον εαυτό μου. Και αυτό το λιγοστό θα ήταν… μηδενικό αν δεν έβαζα σε κάθε γεύμα μου σαλάτα, αλλά πάντα ως συνοδευτικό για την τότε μεγάλη μου αγάπη: το junk food και ειδικά το κρέας και τη ζάχαρη.
Το Πνεύμα των Χριστουγέννων θα έτριβε τα μάτια του την 1η Μαΐου, όταν αποφάσισα να βγάλω εντελώς από τη διατροφή μου οτιδήποτε ζωικό και να κόψω τα αναψυκτικά (το ένα δηλαδή που κατανάλωνα για δεκαετίες και που μπορούσα να εντοπίσω τη διαφορά στη γεύση ακόμα και από χώρα σε χώρα).
Ταυτόχρονα έκοψα και το τσιγάρο. Μαζί με αυτά έκοψα τη ζάχαρη, τα γαλακτοκομικά και το αλκοόλ. Πέρασαν μέρες μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι είχα γίνει vegan. Μάλλον γιατί δυσκολευόμουν και η ίδια να το πιστέψω.
Κι όμως, το είχα κάνει με μεγάλη ευκολία, χωρίς να νιώσω την παραμικρή έλλειψη ή καταπίεση. Κι αυτό συνέβη γιατί την απόφασή μου την πήρα συνειδητά. Και να, η αφορμή…
Εκείνες τις ημέρες ήμουν στο Λονδίνο για ένα σεμινάριο του Tony Robbins. Σε τρεις ημέρες είχαμε δουλέψει περιοριστικές πεποιθήσεις, φόβους κι αμέτρητα άλλα πράγματα. Και αφού ο καθένας μας είχε θέσει τους στόχους του (εννοείται ότι θέσαμε μεγάλους -όπως καθένας μας ορίζει το μεγάλο-, στον Robbins δεν συμβιβάζεσαι με μικρά και εύκολα), ήρθε η ερώτηση που με έκανε να σκεφτώ διαφορετικά…
Ο κατά πολλούς Νο1 life coach του κόσμου ξεστόμισε το αυτονόητο:
“Πόσο μακριά πιστεύεις ότι θα φτάσεις στους στόχους σου και στη ζωή σου αν το σώμα σου δεν μπορεί να σε πάει δυο βήματα μπροστά;
Πώς θα κάνεις τα όνειρά σου για μια καλύτερη ζωή πραγματικότητα αν ο οργανισμός σου δεν μπορεί να σε υποστηρίξει;
Πόσο καλά τροφοδοτείς τον υλικό φορέα των ονείρων σου,
και τι καύσιμα του προσφέρεις;”
Κι εκεί που έλεγα ότι τη συγκεκριμένη μέρα του σεμιναρίου θα την έκανα κοπάνα, για να πάρω μια μικρή δόση Λονδίνου, βρέθηκα να κρατάω αμέτρητες σημειώσεις και να δεσμεύομαι στον εαυτό μου ότι για τις επόμενες 21 μέρες δεν θα έβαζα στο στόμα μου (ή για την ακρίβεια, στο σπίτι μου) οτιδήποτε όξινο και τοξικό…
ΤΟ TEST-DRIVE
Η αποτοξίνωση των 21 ημερών πέρασε νεράκι. Αγάπησα τα όσπρια που μέχρι τότε με αηδίαζαν και τα λαδερά που μέχρι τότε δεν με χόρταιναν. Δε μου έλειψε ούτε μία μέρα το παλιό μου πρωινό, τοστ με τυρί και γαλοπούλα, ενώ το βραδινό κρασάκι όπως και τα αναψυκτικά μέσα στην ημέρα τα απαρνήθηκα ίσως με τη μεγαλύτερη ευκολία. Στα παιδικά πάρτι με τις πίτσες, τα τυροπιτάκια και τις τούρτες να πηγαινοέρχονται, χρειάστηκε πολύ λιγότερη αυτοσυγκράτηση από όση περίμενα ότι θα χρειαζόταν, όπως και στα κεράσματα στη δουλειά. Ήταν και καλοκαίρι πια, οπότε αποθέωσα τις σαλάτες. Από τότε, τα φρούτα που ετοιμάζω το μεσημεράκι είναι μία από τις καθημερινές πράξεις αγάπης προς τον εαυτό μου.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΟΥ ΣΤΟΙΧΗΜΑ: ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Σύμμαχοί μου, πέρα από τη θέλησή μου, ήταν όλοι οι άνθρωποι που έχω γύρω μου: ρώτησα την Καίτη για τα συμπληρώματα διατροφής που χρειαζόμουν για να υποστηρίξω καλύτερα το σώμα μου σε αυτόν τον καινούργιο τρόπο ζωής. Η Αθηνά, η ομοιοπαθητικός γιατρός μας, μου είχε δώσει από καιρό πολλές εναλλακτικές ιδέες για φαγητό και σνακ. Οι φίλοι και οι συγγενείς, όλοι σεβάστηκαν τον νέο τρόπο διατροφής μου. Ο Μιχάλης, ο σύντροφός μου, όχι μόνο ακολούθησε την ίδια διατροφή (εκεί είχα και τα bonus tips της Μαρίας, της διατροφολόγου που τον παρακολουθεί) αλλά συχνά μαγείρευε το δεύτερο φαγητό, όταν τα παιδιά δεν έτρωγαν το πρώτο.
Τελικά, αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισα: τα διπλά γεύματα που χρειαζόταν πολλές φορές να ετοιμάσω λόγω των παιδιών όπως και τα καθημερινά παγωτά του καλοκαιριού.
Σύντομα οι 21 μέρες πέρασαν κι εγώ συνέχισα με τις νέες μου διατροφικές συνήθειες. Όμως, θέλει μεγάλες δόσεις αυτοσυγκράτησης για να αντισταθείς όταν έχεις κόψει ζάχαρη και γαλακτοκομικά κι ο μικρός σου έρχεται τρέχοντας για βοήθεια γιατί η κρέμα από τον 4×4 πύραυλο του λιώνει επικίνδυνα απειλώντας ολόκληρο το παγωτό με κατάρρευση…
Δεν μπορώ να επιβάλλω στα παιδιά, ενώ έχουν ήδη διαμορφώσει κάποιες διατροφικές συνήθειες, να ακολουθήσουν τις δικές μου επιλογές. Μπορώ όμως και οφείλω με το παράδειγμά μου να τους δείξω ότι υπάρχουν και εναλλακτικές. Μπορεί να είναι αδύνατο (ακόμα;) να κόψουν τα παγωτά και τη ζάχαρη, αλλά δεν είναι πια αδιανόητο να τρώνε σπανακόρυζο μία φορά την εβδομάδα κάθε εβδομάδα και να το απολαμβάνουν.
Και όλο αυτό υπήρξε θαυμάσια αφορμή για να μιλήσουμε (απέξω απέξω προς το παρόν λόγω της ηλικίας τους) για τα ζώα, τις συνθήκες εκτροφής, τις επιλογές μας για καλλυντικά ή φάρμακα και τις δοκιμές σε ζώα, ακόμα και για προϊόντα όπως το μαλακτικό ρούχων…
Μα πάνω απ’ όλα θεωρώ ότι ξεκινήσαμε μια συζήτηση, με ή χωρίς λόγια, για τη διαφορετικότητα όλων μας και για το σεβασμό στις επιλογές του άλλου.
VEGAN, VEGETARIAN Ή FLEXITARIAN; ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ.
ΑΠΛΑ ΜΕ ΑΚΟΥΩ, ΜΕ ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΑΠΩ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑΜΠΕΛΕΣ
Σήμερα, τέσσερις μήνες μετά, τρώω επιλεγμένο κρέας ή ψάρι περίπου μία φορά την εβδομάδα ή το δεκαπενθήμερο και πλέον αβγά και τυρί πιο συχνά. Κι ίσως ένα παγωτό την εβδομάδα… Χμ, σίγουρα ένα παγωτό την εβδομάδα! Το αποφάσισα όταν συνειδητοποίησα πως μερικές τροφές, αν και καθόλου θρεπτικές, είναι για μένα απολαυστικές. Είπα «μπράβο» στον εαυτό μου που κράτησα τη vegan διατροφή για όσο την κράτησα, που πλέον τρώω πολύ συνειδητά και σαφώς πιο ευεργετικά για το σώμα μου και τον πλανήτη και απόλαυσα ένα (εγγυημένα) καλό σουβλάκι.
Δε δηλώνω flexitarian, όπως ποτέ δεν με σκέφτηκα ως vegan. Απλά πλέον έχω μια καλή, συνειδητή σχέση με το φαγητό και με εμένα την ίδια.
Γι’ αυτό και εκτιμώ όσους έχουν επιλέξει να δοκιμάσουν έστω και για λίγο μια τέτοια αλλαγή. Γιατί ανεξάρτητα από το τι έχουν επιλέξει και για πόσο καιρό, αν το έχουν θελήσει, έχουν έρθει πιο κοντά στον εαυτό τους.
Με αγάπη
Nάνσυ
Η Νάνσυ Καλλικλή είναι δημοσιογράφος και αρθρογράφος και έχει το εξαιρετικά ενδιαφέρον site www.nancy.kallikli.com
