Όσο ξέρω τη Ζωή τη θυμάμαι έντονη, γεμάτη ενέργεια, να κάνει ρόδα και σπαγγάτο στην παραλία, να παίζει στο θέατρο και να… καπνίζει. Όμως, αυτό το κορίτσι, που θυμίζει καλοκαίρι, βρέθηκε στα πιο κρύα μέρη αυτής της ηπείρου και πρόσφατα πέταξε από τη ζωή του το τσιγάρο. Έξι όροφοι κια ένα ασανσέρ που δνε ήθελε να παίρνει ήταν η αφορμή για να πάρει η Ζωή μια απόφαση που δεν ήταν εύκολη αλλά που σήμερα την κάνει να γιορτάζει τη θέληση, τη δύναμη και την επιμονή.
“Είμαι η Ζωή και είμαι 36 χρονών. Και σήμερα γιορτάζω τα δικά μου ξεχωριστά γενέθλια.
Γιατί σαν σήμερα πριν δυο χρόνια πήρα μια απόφαση και την έκανα πράξη.
Άνοιξα τα παντζούρια να μπει ο ήλιος κ ο αγέρας και να διαλύσει τον καπνό.. Αντί να είμαι θεατής μιας όμορφης ζωής, πήρα την απόφαση να ζήσω μια συγκλονιστική ζωή. Μια ζωή ελεύθερη από όλα αυτά τα αμέτρητα “δεν”.
Γιατί δεν είναι το τσιγάρο που συντροφεύει τη ζωή, είναι όλα αυτά τα “δεν” που συντροφεύουν το τσιγάρο και δεσμεύουν τη ζωή. Δεν μπορώ να πιω καφέ, δεν μπορώ να πιω ποτό, δεν μπορώ να πέσω για ύπνο, δεν μπορώ να διαβάσω, να φάω, να δημιουργήσω, να ερωτευτώ, δεν μπορώ να αναπνεύσω, να χαρώ ή να πονέσω, δεν μπορώ να κάνω έρωτα, δεν μπορώ να μιλήσω, δεν μπορώ να ηρεμήσω αν δεν κάνω τσιγάρο. Δεν ζω χωρίς τσιγάρο.
Κι όμως μπόρεσα!
Σήμερα δεν γιορτάζω 2 χρόνια χωρίς τσιγάρο. Σήμερα γιορτάζω 2 χρόνια χωρίς την επιθυμία ή την ανάγκη να ξανακαπνίσω. Γιορτάζω τη θέληση, τη δύναμη και την επιμονή.
Δεν είναι εύκολο, ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα είναι… το ξέρω. Έχει πόνο, νεύρα, κλάμα, εκνευρισμό και απόγνωση όλη αυτή η προσπάθεια. Δεν δοκιμάζεις μόνο τα όρια σου αλλά και τον ίδιο σου τον εαυτό. Στέκεσαι και μάχεσαι μόνη σου εναντίον όλου του κόσμου σε μια χώρα που φροντίζει να σου θυμίζει καθημερινά πόσο δύσκολη είναι η ζωή χωρίς τσιγάρο, σε μια χώρα χωρίς αντικαπνιστικό νόμο.
Και δεν είναι μόνο η οργανική συνήθεια που το κάνει να φαντάζει ακατόρθωτο, είναι και η καλλιτεχνική πλευρά, η αισθητική, ο πολιτισμός και η κουλτούρα που φέρει το να καπνίζεις. Μοιάζει μεθυστική και μυστηριώδης η ζωή όταν τη βλέπεις μέσα από ένα πέπλο καπνού. Έχει κάτι από σκανδιναβικό κινηματογράφο, κάτι σαν κάθαρση που ακολουθεί την αποδόμηση μιας φαινομενικά άψογης ισορροπίας, μια ονειροβασία σχεδόν μυστικιστική.
Και σκέφτεσαι: θα ήταν τόσο ελκυστική η Gilda ή θα ήταν επαναστάτης χωρίς αιτία ο Dean ή θα ήταν τόσο κομψή η Audrey Hepburn στο Breakfast at Tiffany’s αν έλειπε το τσιγάρο; Είναι δύσκολο.
Η πιθανότητα της αποτυχίας είναι κάτι που τρομάζει και συμβάλλει στη διαδικασία της αναβολής της απόφασης, όμως κι αυτό είναι μέρος της ζωής. Μέσα από τα λάθη και τις αποτυχίες μας γινόμαστε ανθεκτικοί και δυνατοί.
Είχα ξαναδοκιμάσει να το κόψω πάλι για δυο χρόνια. Ο λόγος; Ένα μικρό πρόβλημα υγείας και μια σωματικά απαιτητική παράσταση. Ήξερα όμως μέσα μου ότι θα το ξανάρχιζα καθώς ήταν πιο δυνατό, το είχα αφήσει να γίνει πιο δυνατό.
Κι αν το σκεφτείς καλύτερα το θέμα με το κάπνισμα είναι ότι νομίζουμε ότι το ελέγχουμε ενώ στην ουσία αυτό είναι που μας ελέγχει. Έτσι συνέχισα πιο φανατική από ποτέ, λες και είχα υπογράψει ένα συμβόλαιο ότι με κάθε τσιγάρο που άναβα θα κρατούσα τον κόσμο ζωντανό και τη γη να γυρίζει, σαν να ήμουν ταγμένη σε έναν ανώτερο σκοπό.
Θυμάμαι στη Σουηδία στους -40 βαθμούς έβγαινα έξω και νόμιζα θα πεθάνω, όχι από το τσιγάρο από το κρύο, και κάπνιζα έστω μισό, έστω μια τζούρα. Δώρο Θεού -έλεγα- στην γκρίζα αυτή χώρα του βορρά. Δύο χρόνια με χιλιάδες κρυοπαγήματα για να κρατήσω ζωντανή τη… φλόγα.
Τόσα χρόνια, τόσα πολλά χρόνια, υπήρξα η σκιά του ίδιου μου του εαυτού προσπαθώντας να ικανοποιήσω κάτι που ποτέ δεν θα μάθω τι ακριβώς ήταν. Ίσως ένα συνονθύλευμα δικαιολογιών, αναποφάσιστων ενεργειών και αδυναμίας. Ποιος ξέρει…
Και από το τότε, έφτασα στο τώρα. Μια απόφαση δρόμος. Είναι πλέον δύο χρόνια που ζω το Σήμερα. Το χρωματιστό σήμερα, το καθαρό σήμερα, το ελεύθερο σήμερα. “Καθαρή πια”, όπως θα έλεγε κι η Σάρα η Κέιν. Απολαμβάνω το Τώρα, που φτιάχνω εγώ, απολαμβάνω τη ζωή με μια καινούρια, χωρίς καπνίλα, γεύση.
Όλα μπορείς να τα έχεις χωρίς τσιγάρο. Και το στυλ και την αγάπη και τον πόνο και την ανυπόφορη καθημερινότητα.
Τώρα έχω περισσότερη δύναμη να αντιμετωπίσω τα πάντα. Κι αν πέσω θα ξανασηκωθώ. Μόνη μου και όχι με το δεκανίκι του τσιγάρου.
Ακόμα και το πιο μικρό έχει σημασία για να ξεκινήσεις. Για τον καθένα είναι ξεχωριστό, για εμένα ήταν να μην παίρνω το ασανσέρ. Δεν το χρειάζομαι πια κι ας μένω στον έκτο..
Υπήρξα φανατική με το τσιγάρο περισσότερο από τους περισσότερους, αλλά ταυτόχρονα υπήρξα και χαζή. Υπήρξα καπνίστρια και με έναν περίεργο τρόπο πάντα θα είμαι μέσα μου.
Σκεφτείτε το. Κάθε μέρα. Να το κόβετε κι ας μην κόβεται.”
Πολλά φιλιά και καλή δύναμη σε ό,τι κι αν αποφασίσεις
Ζωή -δύο χρόνια smoke free- Τούντα
