Υπάρχουν δυο τρόποι να ξεμπερδεύεις με τους φόβους σου. Ο ένας είναι η κατά μέτωπον επίθεση. Ο άλλος είναι ο ύπουλος, ο λάου λάου, αυτός που τον ξεκάνεις κομματάκι κομματάκι.
Για να ξεμπερδέψω με τον φόβο του πνιγμού, που με κυνηγάει από μικρή, χρησιμοποίησα αυτό το καλοκαίρι και τους δύο τρόπους. Και είπα ένα μεγάλο Ουστ και ένα μεγαλύτερο Γιούπι (μου)!

Για να πω την αλήθεια φοβάμαι τον πνιγμό πιο πολύ και από τον θάνατο. Βέβαια, τα τελευταία χρόνια έχω κάνει άλματα. Μικρή δεν άντεχα, ούτε στην τηλεόραση, να βλέπω άνθρωπο να πνίγεται.

Και πριν από μερικά χρόνια αγάπησα έναν Ιχθύ. Που έκανε ιστιοπλοΐα, που αγαπάει τα φουσκωτά, που υπηρέτησε στο Ναυτικό, που σε μια άλλη ζωή ήταν καπετάνιος, μούτσος, δύτης, ασυρματιστής, λοστρόμος, εξερευνητής, μπουρλοτιέρης, Κουστώ και δενξέρωγωτιαλλοακομα.

Άρα, ήταν μετρημένες οι ημέρες του φόβου μου. Σιγά σιγά ξεκίνησα να μπαίνω σε βάρκες, πλοία και θάλασσες, να κάνω snorkeling, να φοράω βατραχοπέδιλα, ειδικά παπουτσάκια για να μην πατάω πέτρες, φύκια, θαλάσσια τέρατα που ζουν στους 30 πόντους νερού και έτσι να ξεθαρρεύω όλο και περισσότερο.
Εφέτος στη Λέρο μου λέει ο Ιχθύς “Θα κάνω scuba. Έρχεσαι;”

Ναι, απάντησα πριν το σκεφτώ. Η αλήθεια είναι ότι αυτό το καλοκαίρι είχα βάλει σκοπό να κάνω βουτιά. Θα ήταν η πρώτη της ζωής μου. Οπότε είπα, ας το πάω ένα βήμα πιο πιο πέρα.
Βέβαια, το τι διαλογισμό, δηλώσεις, temporal tapping, προσευχές και τάματα έκανα το προηγούμενο βράδυ δεν περιγράφεται.

Η πρώτη φορά που έκανα scuba ήταν και η πιο εύκολη. Απλά είπα το ναι, κανονίσαμε τα διαδικαστικά, μάθαμε όλες τις τεχνικές λεπτομέρεις, την underwater γλώσσα συνεννόησης και πήγα να το κάνω. Καθώς έβαζα τον εξοπλισμό σκεφτόμουν το γνωστό πού πας ρε Καραμήτροοοο… αλλά συνέχισα σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Η πρώτη βόλτα ήταν ήπια και ξεχωριστή. Από την ακτή προχωρήσαμε πιο μέσα. Φύκια, ψαράκια, βράχια, σφουγγάρια και η καρδιά μου να χτυπάει λίγο πιο γρήγορα.
Το χέρι του Κώστα, του φανταστικού μου εκπαιδευτή, δεν το άφησα, και ευτυχώς δεν μου το άφησε, ούτε λεπτό.

Και ξαφνικά με μια ασήμαντη αφορμή, ήρθε και μια κρισούλα πανικού. Εξαιτίας της, μου φεύγει ο ρυθμιστής αναπνοής από το στόμα κι αρχίζω να κάνω σαν το ψάρι στη στεριά. Δεν σκέφτομαι τίποτα άλλο από το πώς θα ανέβω στην επιφάνεια.
Ο Κώστας μου το ξαναβάζει ακαριαία και με συνοπτικές διαδικασίες, ηρεμώ, ξαναξεκινώ να αναπνέω κανονικά, συνεχίζω και αρχίζω να ξαναβλέπω γύρω γύρω τον βυθό. Είναι ωραία, ρεεεεε, σκεφτόμουν.

Παράλληλα, για να μην ξεχνιόμαστε, έλεγα τα μάντρα μου “είμαι απολύτως ασφαλής” “είμαι απολύτως προστατευμένη”. Μόνο που ξέχασα να βάλω και το μάντρα “το κάνω και το χαίρομαι”.

Βγαίνοντας από την πρώτη βουτιά scuba, έγινα για λίγο drama queen με μια ωραιότατη μονόλεπτη δύσπνοια και ένα κλαματάκι, έτσι για να ξεμπουκώσει το σύστημα. Μετά, όλα καλά και κάτι παραπάνω από καλά.

Και ενώ είμαι στα μπράβο μου, θεά και ουάου αποφασίζω ότι θέλω να ξανακάνω scuba. Για να το χαρώ. Για να αφήσω και λίγο το χέρι του φανταστικού εκπαιδευτή, για να νιώσω σαν ψάρι μέσα στο νερό.

Περιττό να σου πω ότι το προηγούμενο βράδυ, δεν πέρασα καλά. Έπαθα άγχος, αναστέναζα σαν να μου είχε συμβεί κάτι τραγικό, είδα το πιο κακό όνειρο που μπορεί να δει άνθρωπος και φυσώντας ξεφυσώντας αποφάσισα ότι θα αποφάσιζα τελευταία στιγμή αν θα βουτήξω ή όχι. Το πόση ενέργεια μας τρώνε οι φόβοι μας, δεν περιγράφεται…
Το πριν της δεύτερης φοράς με ζόρισε περισσότερο, είναι η αλήθεια.

Όμως, σιγά που θα το έχανα! Θα μπαίναμε στο σκάφος και θα πηγαίνουμε σε ένα μέρος που έχει ένα βυθισμένο αεροσκάφος από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Οι προχωρημένοι θα πήγαιναν στα 18 μέτρα, εγώ θα έμενα με τον φανταστικό εκπαιδευτή στα 6-8.

Συνηθίζω να λέω όταν οι φόβοι κάνουν τη δουλειά τους, εγώ κάνω τη δική μου.
Ξεκίνησα να ετοιμάζομαι για τη δεύτερη βουτιά μου, να διαλέγω στολή, παπουτσάκια, βατραχοπέδιλα.
Και ανακαλύπτω το εξής: Εκεί που υπάρχει δράση, δεν υπάρχει φόβος. Μόλις ξεκίνησα να ετοιμάζομαι, σταμάτησα να φοβάμαι. Τώρα θα γίνει, σκέφτηκα και τελείωσα με αυτό το βάσανο.

Τελικά η δεύτερη φορά ήταν -πιο- υπέροχη. Πάντα χεράκι χεράκι με τον φανταστικό Κώστα, πάντα με τα γνωστά μάντρα μου στο μυαλό αλλά με περισσότερη χαρά.
Ένας καινούργιος, συναρπαστικός κόσμος, ο βυθός, αποκαλύπτεται. Με τη γεωγραφία του, την ομορφιά του, τις εκπλήξεις του. Με το νερό να αλλάζει θερμοκρασία, με τα ψαράκια να είναι πανέμορφα, με τους βράχους, τις κοιλάδες, το αεροσκάφος στο βάθος, με τον ήλιο να διαθλάται στο νερό.
Μη φανταστείς ότι ήμουν μια γοργόνα που στροβιλιζόταν εκστασιασμένη στο νερό. Όμως, ήμουν πολύ πιο χαλαρά, το ευχαριστιόμουν και περισσότερο και ετοιμαζόμουν νοητικά και για την επόμενη βουτιά μου.

Ωραία ήταν!

Αυτό το καλοκαίρι θα το θυμάμαι. Μετά από το scuba έκανα κάτι ακόμα που ζοριζόμουν να κάνω. Πίστεψα πιο πολύ στη γενναία μου φύση. Ψήλωσα μερικούς πόντους. Είδα τα θέματα μου με άλλη ψυχολογία. Πήρα αποφάσεις μπαίνοντας, επιτέλους, σε έναν νέο κύκλο δύναμης. Με θαύμασα λίγο περισσότερο. Απέκτησα ακόμα περισσότερη εμπιστοσύνη στο σύμπαν. Ετοιμάστηκα για νέες περιπέτειες καθημερινές αλλά και πιο ξεχωριστές. Κατάλαβα ότι με την αποφασιστικότητα και με τη σωστή βοήθεια μπορώ να καταφέρω τα πάντα.

Και μη σκέφτεσαι πού θα τη βρεις τη βοήθεια. Πάρε την απόφαση και οι σωστοί άνθρωποι θα έρθουν σαν δώρο από τον ουρανό, ή από τον βυθό, στον δρόμο σου.

Ευχαριστώ τον Ιχθύ μου για ένα ακόμα συναρπαστικό καλοκαίρι.

Τον φανταστικό Κώστα Κούβα για τις γνώσεις του, την προστασία του, το χιούμορ του, την αύρα του, τα χέρια του, τα μάτια του μέσα από τη μάσκα που μου χαμογελούσαν και με επιβράβευαν σαν να έχω κατέβει στα 70 και όχι στα 7 μέτρα.

Την Άννυ που μού έμαθε ότι όσο περισσότερο ζητάς τόσο περισσότερο σου δίνει.
Αναφερόταν στον αέρα που παίρνεις από την μπουκάλα σου όμως είπε μια μεγάλη φιλοσοφική και πρακτική αλήθεια που θα τη θυμάμαι φορέβα.

Τον Τάσο για τη θαυμαστή ετοιμότητα και τα επιτεύγματα του.

Την Κάτια και την Αριάδνη που με έκαναν να γελάσω τόσο πολύ.

Κι αν ποτέ βρεθείς στη Λέρο, που είναι ένα από τα πιο όμορφα νησιά που έχω δει, να πεις ένα γεια στον Κώστα στο Hydrovius Diving Center στο Κριθώνι. Και να βουτήξεις!

Σε φιλώ πολύ
Καίτη