Πώς είναι να τρέχεις τον πλανήτη;

Ξεκινώντας από τον Νοέμβριο του 2016 και τελειώνοντας έναν χρόνο περίπου μετά, ο Dean Karnazes ή ο Κωνσταντίνος Καρνάζης, όπως προτιμά να τον λέμε στην Ελλάδα, θα τρέξει συνολικά 203 μαραθωνίους σε κάθε μια από τις χώρες που έχει ο πλανήτης Γη. Η ζωή του είναι γεμάτη εγχειρήματα, ρίσκα, νίκες, ήττες, πόνο, χαρά και χιλιόμετρα.

Πρόσφατα, έτρεξε 50 μαραθωνίους, σε 50 πολιτείες των ΗΠΑ, μέσα σε 50 συνεχόμενες ημέρες.
Τον Σεπτέβριο βρέθηκε στην Αθήνα, στην παρουσίαση του βιβλίου του “Υπερμαραθωνοδρόμος”, εκδόσεις Key Books,
και μας μίλησε για τη γεμάτη τρέξιμο ζωή του.

Ήρθε στην παρουσίαση τρέχοντας, έφυγε για το ξενοδοχείο τρέχοντας ενώ υπέγραψε τα βιβλία όρθιος. Άλλωστε πιστεύει ότι “sitting is the new smoking” με την έννοια ότι το να κάθεσαι προκαλεί τόσες ασθένεις όσες και το κάπνισμα. Μια δική του συνηθισμένη ημέρα, είναι πολύ μακριά από τα…συνηθισμένα.

-Πώς είναι μια τυπική σου ημέρα; Μια ημέρα χωρίς αγώνες;
-Ξυπνάω περίπου στις 4 το πρωί. Βάζω τα αθλητικά μου και τρέχω περίπου 40 χιλιόμετρα. Έναν μαραθώνιο. Επιστρέφω στο σπίτι για πρωινό, ετοιμάζομαι και φεύγω για τη δουλειά. Εκεί δεν κάθομαι ποτέ. Το γραφείο μου είναι υπερυψωμένο οπότε όλα τα κάνω όρθιος. Τηλεφωνώ, κάνω συσκέψεις, γράφω στον υπολογιστή πάντα σε κίνηση.
Επιστρέφω στο σπίτι, τρώω, ξεκουράζομαι για λίγο και μετά βγαίνω για το δεύτερο τρέξιμο της ημέρα. Εδώ κάνω λιγότερα χιλιόμετρα αλλά με μεγαλύτερη ταχύτητα. Επιστρέφω βραδάκι και κατά τις έντεκα έχω ήδη κοιμηθεί.

-Πώς το κάνεις όλο αυτό και γιατί;
-Με έχουν ρωτήσει εκατομμύρια φορές. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ξυπνάω το πρωί κοιτάζομαι στον καθρέφτη και λέω “Dean , γίνε ο καλύτερος που μπορείς”. Να φανταστείς, τώρα είμαι χτυπημένος, είχα μια πτώση σε βράχο και πονάω. Αύριο που θα επιστρέψω στο Σαν Φραντσίσκο, θα πάω στο νοσοκομείο. Δεν αφήνω τίποτα να με κρατάει πίσω. Το ότι είμαι εδώ στην Αθήνα μαζί σας σήμερα, είναι για εμένα μια ευλογία που δεν περιγράφεται. Δε σας αφήνω. Αλλάζετε τη ζωή μου προς το καλύτερο, όπως λέτε ότι κάνω εγώ για τη δική σας ζωή.

-Γιατί τρέχεις;
-Τρέχω γιατί έχω σώμα, γιατί έχω δρόμους και ένα ζευγάρι παπούτσια. Αυτά είναι όλα όσα χρειάζομαι. Όταν τρέχω το μυαλό μου είναι ελεύθερο, το σώμα μου είναι ελεύθερο. Είναι η απόλυτη ελευθερία. Και όποιος τρέχει, το ξέρει αυτό.

-Υπάρχει ευχαρίστηση στο τρέξιμο;
-Μεγάλη. Όλοι μπορούμε να τρέξουμε, και τρέχοντας μπορούμε να πάμε παντού. Μπορώ να μιλήσω με τον καθένα. Οι δρομείς δε χρειάζεται καν να μιλάμε την ίδια γλώσσα. Επικοινωνούμε γιατί νοιώθουμε τα ίδια πράγματα τρέχοντας.

-Μετά από 18 ώρες τρέξιμο, πώς είναι οι μυς σου, το σώμα σου, οι εξετάσεις σου;
-Η αλήθεια είναι ότι μετά από τέτοιους αγώνες, το σώμα είναι στρεσαρισμένο. Οι μυς κατεστραμένοι και οι ηλεκτρολύτες εντελώς εκτός ισορροπίας. Όμως μετά από κάθε αγώνα βγαίνεις πιο δυνατός και οι μύες έχουν εξασκηθεί περισσότερο. Ανεβαίνεις επίπεδο.

-Είναι το γαλακτικό οξύ που δεν παράγεις όσο ένας “κανονικός” οργανισμός, το μυστικό σούπερ όπλο σου;
-Η αλήθεια είναι ότι παράγω γαλακτικό οξύ, αλλά για κάποιο λόγο δεν αυξάνεται όσο τρέχω. Αντιθέτως μειώνεται. Έχω κάνει πολλές φορές τεστ για να διαπιστώσουμε πως συμβαίνει αυτό. Η γνώμη μου πάντως είναι ότι πρόκειται για μια γενετική προδιάθεση. Έτσι είναι γραμμένο στο DNA μου. Μην ξεχνάς πως είμαι από την Αρκαδία. Στην Αρκαδία αλλά και στην Ικαρία όπου πηγαίνω, βλέπω ανθρώπους κοντά στα 100, να σκαρφαλώνουν σαν τα κατσίκια στα βουνά και να κινούνται συνεχώς. Ίσως να το έχω πάρει από εκεί.

-Ποιά η γνώμη σου για το barefoot running;
-Το υποστηρίζω πολύ. Κι εγώ στην παραλία της Καλιφόρνια τρέχω χωρίς παπούτσια. Στο σπίτι κυκλοφορώ ξυπόλητος για να ισορροπώ καλύτερα. Όμως όταν πρόκειται για τρέξιμο σε σκληρή επιφάνεια, σε διάδρομο ή σε δρόμο, εκεί χρειάζονται οπωσδήποτε τα παπούτσια.

-Με τόσο τρέξιμο, δουλειά και αγώνες, έχεις χρόνο για προσωπική ζωή;
-Έχω προσωπική ζωή γιατί έχω οικογένεια. Αλλά δεν έχω κοινωνική ζωή. Δεν βγαίνω έξω. Έτσι κι αλλιώς είμαι ένας πολύ μοναχικός, εσωστρεφής άνθρωπος. Άλλωστε τρέχω μεγάλες αποστάσεις μόνος.

-Τρως ποτέ junk food;
-Είναι γνωστό ότι τρώω πίτσα όταν τρέχω. Και cheese cake. Και πάντα τρέχοντας. Εκτός αγώνα, τρώω μόνο ό,τι παράγει η γη και τίποτα επεξεργασμένο που να το έχει παρασκευάσει ανθρώπινο χέρι -ψωμί, μακαρόνια. Τρώω πολύ ψάρι για να παίρνω τα απαραίτητα Ω3 λιπαρά οξέα, πολλά χόρτα που μου αρέσουν. Κάνω σχεδόν τη διατροφή των αρχαίων. Α, και πίνω ένα ποτήρι κρασί την εβδομάδα.

-Όλα με μέτρο δηλαδή;
-Ξέρεις, πιστεύω ότι το ακραίο είναι καλό και απαραίτητο στην άσκηση και στα αθλήματα. Τηρώντας το μέτρο σε αυτούς τους τομείς δεν μπορείς να ξεπεράσεις τα όρια σου.

-Στις 25 Οκτωβρίου, κυκλοφορεί στις ΗΠΑ το νέο σου βιβλίο “The road to Sparta”.
-Ναι, είναι ένα βιβλίο αφιερωμένο στον Φειδιπίδη. Πριν από 2 χρόνια έτρεξα το Σπάρταθλον που είναι ό,τι πιο δύσκολο έχω τρέξει ποτέ. Είναι από τους πιο δύσκολους αγώνες με χρονικούς περιορισμούς που αν δεν είσαι μέσα σε αυτούς, σε πετάνε έξω από τον αγώνα.
Περνούσαμε από χωριά και έρχονταν οι άνθρωποι με δίσκους με φαγητό για να μας ταΐσουν. Δεν το έχω ξαναδεί αυτό. Εύχομαι να είστε υπερήφανοι που είστε Έλληνες. Η Έλλάδα είναι μια ξεχωριστή χώρα στον κόσμο.
Το βιβλίο που θα κυκλοφορήσει, θα είναι μεγάλη διαφήμιση για την Ελλάδα στο εξωτερικό. Είναι το καλύτερο και το πιο προσωπικό μου βιβλίο. Εδώ και έναν χρόνο έχω ξεκινήσει μαθήματα Ελληνικών ενώ ψάχνω να αγοράσω σπίτι στην Ελλάδα.. Νοιώθω πιο πολύ σαν στο σπίτι μου εδώ παρά στην Καλιφόρνια. Το λέω και συγκινούμαι.

-Ποιό είναι το επόμενο project που έχεις;
-27 Νοεμβρίου ξεκινώ να τρέχω έναν μαραθώνιο σε κάθε μια χώρα του κόσμου. Αυτή την εποχή τα Ηνωμένα Έθνη προσπαθούν να βγάλουν κάθε βίζα που θα χρειαστώ. Για κάποιες χώρες κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο. Πρόσφατα και μετά από πρόσκληση του Τζον Κέρι έτρεξα σε χώρες όπως το Πακιστάν, ως πρεσβευτής του ΟΗΕ. Μακριά από θωρακισμένα αυτοκίνητα όπως ήθελε η ασφάλεια. Έτρεξα και μαζί μου έτρεξε πολύς κόσμος. Ήταν διπλωματικά ό,τι πιο επιτυχημένο έγινε για την ειρήνη σε αυτές τις χώρες. Και έδωσε χαρά σε πολύ κόσμο.

-Ποιά gadgets χρησιμοποιείς;
-Έχω ένα ρολόι που είναι gps, που μετράει καρδιακούς παλμούς, πίεση, οξυγόνο, θερμίδες, υψόμετρο και άλλα. Πάντως υπάρχουν ημέρες που τα πετάω όλα και τρέχω γαι 8 ώρες ελεύθερος και χωρίς να υπολογίζω κάτι.

από την Καίτη Φαρμάκη