Πριν από πολλά χρόνια η μαμά μου αγόρασε από έναν πλασιέ βιβλίων μια εγκυκλοπαίδεια και μια ανθολογία της Ελληνικής ποίησης. Κάθε βράδυ, ο αδελφός μου διάβαζε τους τόμους της εγκυκλοπαίδειας σελίδα σελίδα, γι’ αυτό και έγινε σοφός, κι εγώ την ανθολογία της Ποίησης σελίδα σελίδα. Η μαμά περνούσε ήσυχα βράδια κι εγώ διάβαζα και ξαναδιάβαζα στα 12 μου Οδυσσέα Ελύτη σαν να μην υπήρχε άλλος.

Αργότερα στο σχολείο η φιλόλογος μας κ. Ορφανουδάκη, μου ανέθεσε να διαβάσω σε μια σχολική γιορτή ένα κείμενο του Ελύτη από το ‘Άξιον Εστί” για τον πόλεμο του 1940.
Το διαβάζω με πραγματική θέρμη και στο τέλος χαρούμενη που τα κατάφερα και συγκίνησα το σχολικό κοινό μου, είπα την τελευταία και πιο δραματική φράση με το πιο χαρούμενο ύφος και με το μεγαλύτερο χαμόγελο που θα μπορούσα να έχω. “… και στο τέλος έστησαν στον τοίχο 40”, ήταν η φράση, και δυστυχώς δεν έχω μια φωτογραφία ή ένα βίντεο να μοιραστούμε τη χαρά μου… που έστησαν στον τοίχο 40, αλλά τα κατάφερα να το απαγγείλω περίφημα.
“Ήσουν θαυμάσια αλλά πολύ χαρούμενη στο τέλος”, μου είπε η φιλόλογος μου και πολύ πληγώθηκα να ξέρεις.

Στα σχολικά βιβλία μου, στις πρώτες σελίδες έγραφα πάντα κάποιους στίχους του. Για την εκ γενετής αισιοδοξία μου έγραφα “Εωσότου Φτάσουν όλα στην περίφημη δέκατη τέταρτη ομορφιά και αργότερα στη γέμιση την πλήρη τέλος απ’ το ‘να πλάι ξεφτίσουν και φανεί το γυμνό δέρμα της γης με την άνοιξη έτοιμη να επιτεθεί και τους κέλητες φεύγοντας.” Για χρόνια ολόκληρα ήμουν σίγουρη ότι οι κέλητες είναι πουλάκια…
Και για τις γυμνασιακές και λυκειακές ερωτικές απογοητεύσεις άλλαζα και πήγαινα στο Μονόγραμμα: “Θα πενθώ πάντα -μ’ ακούς;- για σένα, μόνος στον Παράδεισο”.

Εντωμεταξύ, διαβάζοντας και κάποια πράγματα για τη ζωή του μαθαίνω ότι είναι γεννημένος στις 2 Νοεμβρίου και πλέον είμαι σίγουρη πια ότι απλά μας χώρισαν στη… γέννα. Εγώ γεννημένη την 1η Νοεμβρίου, εκείνος στις 2, και οι δυο Σκορπιοί. Γιατί καλή η ποίηση, αλλά και η αστρολογία είχε αρχίσει ήδη να μου γαργαλάει το μυαλό.

Λίγα χρόνια μετά, κοντά στα 20, και ενώ είμαι δημοσιογράφος αποφασίζω ότι θέλω να πάρω συνέντευξη από τον Οδυσσέα Ελύτη. Φανταζόμουν τη συνάντηση μας κάθε βράδυ στα λεωφορεία με τα οποία πήγαινα από τα γραφεία του ΚΛΙΚ FM στο Μαρούσι στο σπίτι μου στην Ελευσίνα. Από την πολλή σκέψη και την καθόλου δράση, έχασα το τραίνο τελικά. Ξυπνάω ένα πρωί και μαθαίνω την είδηση του θανάτου του.

Έσκασα που δεν τον είχα συναντήσει. Δεν ξέρω τι θα λέγαμε. Δεν είχα κανένα πλάνο. Δεν ξέρω αν συνέβαινε πόσο κωμική ή ουσιαστική θα ήταν η συνάντηση μας σίγουρα όμως θα είχε ενδιαφέρον.
Πάντως ακόμα και σήμερα, σε κάθε μα κάθε διακοπές μου, το βιβλίο του είναι το πρώτο που μπαίνει στη βαλίτσα. Ακόμα και πέντε γραμμές να διαβάσω το καλοκαίρι από αυτόν, μου φτάνουν.

Το πραγματικό του όνομα ήταν Οδυσσέας Αλεπουδέλης αλλά ο ίδιος επινόησε το όνομα “Ελύτης” όπως επινόησε και μια καινούργια μορφή ποίησης.
Λέει ο ίδιος:

“To 1935 πολύ βιαστικά λοιπόν, έπρεπε να πάρω μια απόφαση για το τι όνομα θα έβαζα ως υπογραφή. Ήθελα κάποιο ψευδώνυμο, δεν ήθελα να υπάρχει το πραγματικό μου όνομα. Και επειδή πάντοτε οι λέξεις που άρχιζαν από «Ελ», Έψιλον και Λάμδα, μου ασκούσαν μια μαγεία –είτε γιατί ήταν η Ελλάδα, είτε η ελπίδα, είτε μια Ελένη που ήμουν τότε ερωτευμένος, η ελευθερία, όλες αυτές που αρχίζουν από «ελ»- σκέφτηκα να το αρχίσω έτσι….

Κατόπιν ήταν το γράμμα Ύψιλον, που για μένα είναι το πιο ελληνικό γράμμα. Και έβαλα μετά το Λάμδα, το Ύψιλον. Δεν χρειαζόταν λοιπόν, παρά να βάλω μια κατάληξη που να είναι και λίγο αρχαιοπρεπής αν θέλετε –ύτης και έτσι ενώ στην αρχή έψαχνα να βάλω κάτι μεταξύ του «Ελ» και του «της», έβαλα το Ύψιλον και βγήκε το «Ελύτης»…

Ο Οδυσσέας Ελύτης γεννήθηκε το στις 2 Νοεμβρίου 1911 και πέθανε στις 18 Μαρτίου 1996.
Τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ το 1979.

από την Καίτη Φαρμάκη