Η χαρά του να κολυμπάς γυμνός

Ο Νεκτάριος Λαμπρόπουλος είναι ένας από τους πιο λαμπρούς διαφημιστές και ο μόνος άνθρωπος που μου έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτομαι βουτιές στη θάλασσα χωρίς μαγιό, ντροπή και συντηρητισμό. Μόνο χαρά, ελευθερία, σκανταλιά στο βλέμμα και γέλια. Ο Νεκτάριος περιγράφει το καλοκαίρι του, τις βουτιές του χωρίς μαγιό και εξηγεί γιατί συνεχίζει με μανία να αγοράζει… μαγιό.

“Ας ξεκινήσω με την (προσωπική) παραδοχή ότι το tan line είναι εξόχως σέξι!
Εξίσου υπέροχο είναι και ένα ολότελα μαυρισμένο κορμί – με προσοχή κάτω απ’ τον ήλιο και πάντα αντηλιακό, ας μην ξεχνιόμαστε!
Μαυρισμένο ναι, τσικνισμένο όχι!

Δεν αυτοπροσδιορίζομαι ως γυμνιστής. Τούτο γράφοντας, εννοώ πως δεν κολυμπώ μόνο γυμνός. Ούτε ψάχνω παραλίες αποκλειστικά για γυμνιστές.

Ο προγραμματισμός των διακοπών μου δεν εξαρτάται μόνο, ούτε συνεπάγεται την εύρεση παραλιών, στις οποίες κολυμπάς γυμνός ανενόχλητος. Άλλωστε, όσοι με ξέρουν καλά, γνωρίζουν ότι το προσωπικό στυλ με προσδιορίζει – ως εκ τούτου, η αγορά δυο- τριών μαγιό ετησίως θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ…!!!

Εάν όμως βρεθώ σε μια παραλία ερημική, τότε το μαγιό θα επιστρέψει άθικτο και θεόστεγνο, μέσα στο σάκο. Την επόμενη μέρα, σε μια επόμενη παραλία, θα το ξαναφορέσω – δεν χάλασε κι ο κόσμος!

 

Είναι μια κίνηση φυσική και τελικά αυτόματη να βουτήξεις απαλλαγμένος από ύφασμα μέσα στην αλμύρα. Να κολυμπήσεις ελεύθερος, ξένοιαστος, σε ανεμπόδιστη επαφή με το νερό. Να ξαπλώσεις στην αμμουδιά, στο βότσαλο, να παραδοθείς στο ελληνικό φως, στην αλμύρα!

Μου αρέσει ο γυμνισμός. Αν και όχι σε παραλίες που σηματοδοτούνται (ή που έχουν την φήμη, τέλος πάντων) της παραλίας γυμνιστών. Προτιμώ να κολυμπώ γυμνός σε παραλίες ερημικές. Έστω, πολύ ήρεμες, πολύ μοναχικές και χωρίς τα παρελκόμενα των περισσότερων παραλιών (ρακέτα / φραπέ / ντεσιμπέλ και ούτω καθεξής).

Ίσως επειδή δεν έχει να κάνει τόσο με στάση ζωής («εάν είναι να κολυμπήσω, θα το κάνω μόνο γυμνός»), όσο με την επαφή μου με τη φύση, με το θαλασσινό νερό, με την ηρεμία μιας μοναχικής παραλίας…

Να είσαι μόνος, εσύ, το ταίρι σου κι η θάλασσα… Μα τι μπορείς να το θες ένα μαγιό;

Δεν έχω προσδιορίσει εάν η απόλαυση μιας γυμνής βουτιάς είναι σωματική, φυσική ή περισσότερο εγκεφαλική. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν με απασχολεί… Μου αρκεί που είναι μια αίσθηση ιδιαίτερη, όμορφη, σχεδόν ερωτική, ξένοιαστη κι ανέμελη, α υ θ ε ν τ ι κ ή…

Υπάρχουν ακόμη τέτοιες παραλίες στην Ελλάδα. Παραλίες που ακούς μόνο τα τζιτζίκια και το κύμα. Και τον ήχο του βηματισμού πάνω στα βότσαλα. Ο Γιαλός στη Λευκάδα, ο Άη Μηνάς στην Κάρπαθο, η Παχιά Άμμος στη Νίσυρο… και πόσες άλλες που με περιμένουν ακόμη!

Καλά να είμαστε και να έχουμε όρεξη να βουτάμε στην αγκαλιά του Ποσειδώνα.
Με ή δίχως μαγιό…”

Σου εύχομαι ένα υπέροχο και ελεύθερο καλοκαίρι
Νεκτάριος Λαμπρόπουλος