Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε

Δεν ξέρω πώς να βάλω σε μια σειρά όσα θέλω να πω για τη διατροφή. Γι΄ αυτό και θα τα πω όπως θα τα έλεγα, και όπως τα λέω, στους δικούς μου ανθρώπους.

Πάντα μου κάνει εντύπωση η “επίθεση” στο φαγητό. Τρώμε λες και το φαγητό είναι εχθρός. Που πολλές φορές, λόγω ποιότητας και ποσότητας, είναι. Κι εγώ, με το που θα έρθει το φαγητό μπροστά μου, κάνω επίθεση. Μπαμ και κάτω. Αλλά βρήκα τον δάσκαλο μου…

Επειδή ό,τι είμαστε αυτό και έρχεται μπροστά στα μάτια μας και το παρατηρούμε, το καλοκαίρι παρατήρησα μια οικογένεια που είχε παραγγείλει σουβλάκια σε ένα εστιατόριο στην Τήνο. Οι γονείς και τα δυο κοριτσάκια, κοντά στα 10, και όλοι σε φυσιολογικά κιλά. Με το που ήρθαν τα σουβλάκια και οι πατάτες η επίθεση ήταν αδυσώπητη. Έπιασαν τα σουβλάκια σφιχτά, άνοιξαν τα σαγόνια, έκαναν επίθεση στον εχθρό και εξαφάνισαν τα πάντα με μεγάλες δαγωνιές. “Τα σαγόνια του καρχαρία” μπροστά σε αυτό που είδα, ήταν “ο Μπομπ ο σφουγγαράκης”. Από τότε, προσπαθώ, αρχικά με πολύ κόπο είναι η αλήθεια, να μην κάνω επίθεση στο φαγητό όσο κι αν πεινάω. Και ευτυχώς τα καταφέρνω πλέον.

Πρόσφατα διάβασα σε ένα άρθρο που είχε να κάνει με το φαγητό μια φράση που την έχω κάνει κάτι σαν mantra μου. “Υπάρχει αρκετό φαγητό για εμένα στον κόσμο”.
Με το που θέλω να καταβροχθίσω κάτι, σκέφτομαι ότι υπάρχει αρκετό φαγητό για εμένα διαθέσιμο στον κόσμο και έτσι χαλαρώνω. Και να φανταστείς δε γεννήθηκα στην Κατοχή ή στην Αφρική! Άβυσσος…

Εντωμεταξύ, έναν χρόνο πριν ήθελα να γράψω ένα άρθρο για το γεγονός ότι τρώμε ό,τι είμαστε ή ό,τι ζούμε. Τελικά το άφησα γιατί μου φαινόταν κάπως επιθετικό. Τώρα όμως, μπορώ να μοιρατσώ μαζί σου την ιδέα του.
Αν κάποιος αισθάνεται σκουπίδι θα τρώει junk καθώς νιώθει ότι δεν του αξίζει κάτι καλύτερο. Αν κάποιος θεωρεί το αφεντικό του γλοιώδες, θα φάει οστρακοειδή και θα φαντάζεται ότι τρώγοντας τα,  ρουφάει το γλοιώδες το αφεντικό. Αν κάποιος αισθάνεται άδειος ή ανικανοποίητος από την άτιμη τη ζωή, θα φάει μέχρι να σκάσει γιατί τα κενά υπάρχουν για να τα γεμίζουμε. Εγώ, ως Φαρμάκη, έτρωγα παλαιότερα σοκολάτες για να γλυκάνω λίγο και τώρα που ισορρόπησα λατρεύω τα καυτερά και τα… πικρά.

Το τελευταίο διάστημα κάνω μια διατροφή. Το τι μάχη έδωσα με τη συνήθεια -ευτυχώς- περιγράφεται και θα γράψω γι΄ αυτήν μόλις ολοκληρώσω τη διατροφή για να γελάσουμε παρέα. Με υπομονή και επιμονή πάντως μπαίνεις σε μια σειρά και πάλι.
Γιατί ρε γμτ δε γίνεται να αφήνω μια συνήθεια, το κακό κομμάτι του εαυτού μου, τον “μη εαυτό” που λέει και η Εβίτα Ζαχαριάδου, να κάνει ό,τι θέλει στο μυαλό, το στομάχι, το σώμα, τη διάθεση και εντέλει και τη ζωή μου. Ο καλός, ισορροπημένος, υγιής εαυτός θα είναι αυτός που θα παίρνει αποφάσεις και όχι ο άλλος που με θέλει να με τραβάνε από τη μύτη η συνήθεια, η λαιμαργία, οι περιστάσεις, τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα.

Το ότι είμαι vegan με έχει κάνει να καταλάβω πολλά για τη διατροφή και για τη σχέση μου με το φαγητό. Όσα δε θα είχα καταλάβει αν συνέχιζα να τρώω όπως και ό,τι με έμαθαν ότι είναι καλό και γευστικό και όσα οι άλλοι πίστευαν ότι χρειάζεται ο δικός μου οργανισμός.

Τα μόνα που χρειάζεται ο οργανισμός μου και ο οργανισμός σου, είναι παρατήρηση και φροντίδα. Παρατήρηση για να καταλάβουμε πώς αντιδρά σε ό,τι του πετάμε μέσα. Και φροντίδα για να ξαναγίνει η μηχανή αυτή που θα μας πάει υγιείς και υπέροχους μέχρι και την τελευταία ημέρα.

Σε φιλώ και σε αγαπώ

Καίτη