Στην κοιλιά της μαμάς τους είναι δυο μωρά. Ρωτάει το ένα το άλλο: “Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;” Το άλλο απαντάει: “Μα, βέβαια! Κάτι θα πρέπει να υπάρχει μετά τον τοκετό. Ίσως να βρισκόμαστε εδώ και να προετοιμαζόμαστε για αυτό που υπάρχει μετά”.
“Βλακείες”, απαντάει το άλλο μωρό. “Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Πώς θα ήταν άλλωστε η ζωή εκεί;”
“Δεν ξέρω αλλά μπορεί να υπάρχει περισσότερο φως από όσο έχουμε εδώ, για παράδειγμα. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα μας.”
Λέει το άλλο μωρό: “Μα τι βλακείες… Το να περπατάει κάποιος είναι αδύνατον! Και να τρώμε με το στόμα μας; Χαχαχα Αφού ο ομφάλιος λώρος μας δίνει ό,τι χρειαζόμαστε. Αποκλείεται να υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Άλλωστε, ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός”.
“Έχω την εντύπωση ότι κάτι υπάρχει εκεί έξω. Σίγουρα θα είναι διαφορετικά τα πράγματα αλλά κάτι θα υπάρχει”.
Και το άλλο μωρό απαντάει “Κανείς δεν γύρισε από εκεί. Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής. Μετά τον τοκετό υπάρχει μόνο σκοτάδι, αγωνία και το τίποτα.”
“Τι να σου πω, δεν ξέρω… πάντως σίγουρα θα δούμε τη μητέρα μας και αυτή θα μας φροντίσει.”
“Μητέρα;;; Πιστεύεις ΚΑΙ στη Μητέρα, τώρα; Αν υπάρχει, τώρα πού είναι να μας φροντίσει;”
“Είναι παντού γύρω μας. Μέσα της ζούμε. Χωρίς αυτή δεν υπάρχει κόσμος και ζωή.”
“Δεν τη βλέπω, άρα λογικά δεν υπάρχει”
“Μερικές φορές όταν είμαστε ήσυχα την ακούμε, την αντιλαμβανόμαστε. Πιστεύω ότι υπάρχει πραγματικότητα μετά τη γέννηση και ότι είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε για αυτή την πραγματικότητα. Θα δείξει…”
Καίτη Φαρμάκη
