Η ερώτηση με βρήκε απροετοίμαστη… Άρχισα να απαντάω κάτι για scuba, για αλλαγές στη δουλειά που τις έκανα σε ένα λεπτό, όμως κάτι δεν μου άρεσε. Μα τι στο καλό, δεν μπορώ να απαντήσω αμέσως σε κάτι που αφορά στη ζωή μου;
Οπότε, σκέφτηκα, ή δεν έχω κάνει κάτι τολμηρό στη ζωή μου ή κάνω κάτι που ενώ σε εμένα μοιάζει φυσιολογικό για τους άλλους δεν είναι…

Δεν ξέρω τον λόγο που ο ομοιοπαθητικός μού έκανε αυτή την ερώτηση. Ξέρω ότι για ώρες μετά τη συνάντηση μας το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το πόσα πράγματα έχω ή δεν έχω τολμήσει στην πορεία μου.

Συνηθίζω να λέω ότι είναι ατρόμητη, και το πιστεύω απόλυτα, ότι είμαι γενναία, που αδιαμφισβήτητα είμαι, όμως δεν είμαι τολμηρή. Δεν θα κάνω εύκολα το πρώτο βήμα, δεν θα βουτήξω από έναν βράχο το καλοκαίρι για να ζήσω την έξαψη του παράτολμου κι αν συναντήσω τον Brad Pitt μάλλον δεν θα πάω να βγω μια selfie μαζί του. Οπότε μου έχω κολλήσει την ταμπέλα της μη τολμηρής.

Αντίθετα, κάνω άνετα rafting, πέταξα σε αεροσκάφος που πιλοτάρισε ο εκπαιδευόμενος αδελφός μου -η μαμά μας δεν το έμαθε ποτέ- χωρίς να αισθανθώ ίχνος φόβου και παλαιότερα γύρισα όλο το Πεκίνο μόνη μου χωρίς να μιλάω κινέζικα ή χωρίς να ξέρω τι γράφουν οι πινακίδες στον δρόμο. Μπήκα στα μετρό τους, στα λεωφορεία τους, στα ταξί τους, στα μαγαζιά τους, στα φαρμακεία τους μέσα στη σιγουριά ότι κινούμαι σε ένα ασφαλές περιβάλλον.

Ο Αϊνστάιν έλεγε ότι κάθε άνθρωπος έχει να απαντήσει σε ένα βασικό ερώτημα που η απάντηση θα καθορίσει τη ζωή του. Ο άνθρωπος καλείται να αποφασίσει αν ζει σε έναν φιλικό ή σε έναν εχθρικό κόσμο.

Ξεκάθαρα έχω αποφασίσει, δεν ξέρω πώς, το πρώτο.

Δεν είναι ότι ζω μια ζωή που τα θέλω μου ευθυγραμμίζονται με τα μπορώ μου άμεσα και που όλα ρέουν αρμονικά. Έχω πολλούς “κόμπους” που παλεύω να τους λύσω είτε με το νύχι είτε με το σπαθί. Άλλοτε τα καταφέρνω και άλλοτε όχι. Έχω απογοητεύσεις, νεύρα, θυμό, απογοήτευση, απελπισία, λαμβάνω και χαρίζω απόρριψη και πολλές φορές κάνω ό,τι μπορώ για να ΜΗΝ φτάσω τους στόχους μου μην τυχόν και πετύχω.

Όμως υπάρχει κάτι που το κάνω άριστα και που, τελικά, είναι το πιο τολμηρό από όλα.
Ζω όπως μου αρέσει.
Μπορεί συχνά να μην κάνω ό,τι θέλω όμως ποτέ δεν κάνω κάτι που δεν θέλω.
Η αποφασιστικότητα μου να ζήσω όπως θέλω είναι και η πιο τολμηρή δήλωση μου.

Υπήρξα vegetarian και vegan προτού καν μάθω τι σημαίνουν αυτές οι λέξεις, πήγα σε δουλειές με μόνο κριτήριο το ένστικτο μου και κοιμήθηκα με άντρες που μου άρεσαν από πολύ και πάνω.

Πρόσφατα κάτι δεν μου πήγαινε καλά σε εμένα, στη ζωή και στη χαρά που -δεν- νιώθω σε συγκεκριμένο τομέα στη ζωή μου. Και ένα σοφό κορίτσι μου είπε κάτι που με έκανε να καταλάβω τι μου συμβαίνει:

“Καίτη, τη στιγμή που συμβιβάστηκες για να γίνεις αρεστή και για να “χωρέσεις” σε μια κατάσταση, έχασες τον εαυτό σου και μαζί του χάθηκαν και αυτά που σε κάνουν να ξεχωρίζεις”.

Καλύτερα να με έβαζε να κάνω βουτιά από έναν βράχο… Είχε δίκιο!

Τη ίδια κιόλας ημέρα ξεκίνησα να είμαι ο εαυτός μου και πάλι λέγοντας τη γνώμη μου χωρίς να με νοιάζει αν θα είμαι αρεστή. Πρόσφατα με κοίταξα στον καθρέφτη και μου βγήκε ένα “Σε αποθύμησα”. Και μετά μου ξαναβγήκε. Και μου ξαναβγήκε. Μέχρι που μαλάκωσα…

Ευχαριστώ όλους τους ανθρώπους που με έκαναν να με χάσω αλλά και αυτούς που με έκαναν να ξαναθυμηθώ με μια ερώτηση τους ή με μια σκέψη τους που μοιράστηκαν μαζί μου ποια πραγματικά είμαι.

Και πάντα να θυμάσαι:

Μην καταδεχτείς να στραβώσεις για να ταιριάξεις σε ένα διαστρεβλωμένο σύστημα.

Να ευθυγραμμίζεσαι με άξονα τα πραγματικά σου θέλω. 

Κάθε μέρα και πιο πολύ, κάθε μέρα και πιο αποφασιστικά!

Δεν ξέρω αν θα ευτυχήσεις άμεσα, όμως πολύ θα το ευχαριστηθείς!!!

Υ.Γ.1
Οι φωτογραφίες είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς στις 8 το πρωί. Περπάτησα ξυπόλητη στην παραλία της Αλεξανδρούπολης για μια ώρα στους 4 βαθμούς.
Αν αυτό δεν είναι τόλμη, τότε τι είναι;;;;;;

Υ.Γ2
Λες να κάνω και καμία βουτιά από βράχο αυτό το καλοκαίρι;;;;

Καίτη♥♥♥