Πριν από λίγες ημέρες, όταν η μαμά της φίλης μου Νατάσας άκουσε ότι θα πάω σε ένα σεμινάριο στο οποίο θα κάνουμε αφωνία για 2-3 ημέρες είδα την έκπληξη -ίσως και την αποστροφή- να ζωγραφίζονται στο εκφραστικό πρόσωπο της. “Δεν καταλαβαίνω γιατί να πας να κλειστείς κάπου και να μη μιλάς”, μου είπε.
Έτσι λοιπόν, λίγες εβδομάδες προτού πάω κάπου όπου θα δοκιμάσω την πλήρη αφωνία για κάποιες ημέρες, λέω να μοιραστούμε σκέψεις, πρακτικές και εμπειρίες όσων το έχουν ήδη κάνει.
Ίσως έτσι να κατανοήσουμε όλοι ότι “χάνοντας” για λίγο τη φωνή μας θα μάθουμε πώς να επικοινωνούμε καλύτερα και με τους άλλους αλλά κυρίως με τον εαυτό μας.
Ο φίλος μου Κώστας Μ. το έχει ήδη δοκιμάσει. Και μου μετέφερε ότι η ενέργεια που έχεις όταν σταματήσεις να μιλάς είναι τόσο μεγάλη που έχεις την αίσθηση ότι μπορείς πνευματικά αλλά και σωματικά να κινήσεις βουνά.
Η αλήθεια είναι ότι από το κέντρο του λαιμού μας, το 5ο τσάκρα μας, έχουμε μεγάλη εκροή ενέργειας καθημερινά.
Κάθε φορά που μιλάς χωρίς να θέλεις,
κάθε φορά που ακούς κάτι χωρίς να σε ενδιαφέρει,
κάθε φορά που παραπονιέσαι,
κάθε φορά που κουτσομπολεύεις,
που κρίνεις, κατακρίνεις και επικρίνεις,
που καταπιέζεσαι,
κάθε φορά που θυμώνεις,
που βρίζεις,
που λες κάτι που δεν το πιστεύεις,
που “μασάς” τα λόγια σου
και που δεν λες την αλήθεια σου,
χάνεις ενέργεια από το κέντρο του λαιμού.
Σε αυτά τα σεμινάρια ή retreats πάντα αποχωρίζεσαι το κινητό σου και κάθε ηλεκτρονική συσκευή.
Έτσι, όχι μόνο δεν επικοινωνείς με τους έξω -μην φοβάσαι υπάρχει τρόπος να σε βρουν αν συμβεί κάτι έκτακτο- αλλά χρειάζεται να βρεις νέους τρόπους για να γεμίσεις τον χρόνο σου χωρίς σόσιαλ, ίντερνετ και ψιλή κουβεντούλα.
Το βασικό είναι να ακούσεις τον εαυτό σου και το σώμα σου. Σχεδόν πάντα, δεν έχεις ούτε ρολόι.
Χρειάζεται να συντονιστείς με τον χρόνο και να ξυπνάς την ώρα που θέλεις το πρωί. Αλήθεια, το έχεις δοκιμάσει; Θα σε εντυπωσιάσεις όταν καταφέρεις να ξυπνήσεις την ώρα που εσύ θα σου… πεις αποβραδίς.
Το Yoga Girl, η Rachel Brathen ήρθε στην Ευρώπη πριν από 3 χρόνια για να μπει σε ένα τέτοιο retreat. Βγαίνοντας μοιράστηκε τα αποτελέματα από την εκπληκτική εμπειρία της.
Ξαφνικά κάθε φόβος που είχε και που την κρατούσε πίσω από το να προχωρήσει και να είναι πραγματικά μια εκπληκτική γυναίκα, σχεδόν εξαφανίστηκε.
Μπόρεσε να διαχειριστεί το μεγάλο σοκ και τον μεγάλο πόνο που της έφερε ο θάνατος της καλύτερης της φίλης.
Επέστρεψε στην Αρούμπα, στο νησί όπου ζει, και είπε στον άντρα της ότι είναι έτοιμη να μείνει έγκυος.
Τρία χρόνια μετά είναι ακόμα πιο δημιουργική, πιο ευτυχισμένη, πιο αποτελεσματική από ποτέ και με ένα κοριτσάκι δυο ετών! Και πιο διάσημη από ποτέ. Αλλά αυτό δεν έχει και τόση σημασία. Απλά συμβαίνει όταν κάνεις αυτό για το οποίο ήρθες στη γη.
O Rob Dube, συγγραφέας και επιχειρηματίας στις ΗΠΑ, έζησε την εμπειρία ενός τέτοιου silent retreat και τη μεταφέρει στο inc.com.
Σε γενικές γραμμές αναφέρει ότι άφησε τις ηλεκτρονικές του συσκευές μπαίνοντας στο retreat. Την πρώτη ημέρα οι συμμετέχοντες μπορούσαν -ακόμα- να μιλήσουν και να επικοινωνήσουν. Από το μεσημέρι της επόμενης ημέρας η οδηγία ήταν όχι απλά να προσπαθήσουν να μην μιλάνε αλλά και να μην επικοινωνούν με νοήματα ή και με τα μάτια ακόμα.
Καθημερινά υπήρχαν πολλές συνεδρίες καθοδηγούμενου διαλογισμού.
Ο Dube αναφέρει ότι μετά από κάποιο διάστημα αφωνίας σταματάει το μυαλό σου να ανησυχεί για τα πάντα και ότι αντιμετωπίζεις κάθε θέμα σου -τον Dube τον απασχολούσε μια εμπορική συμφωνία- πιο ήρεμα, πιο σοφά και αποτελεσματικά.
Σιγά σιγά, καθώς δεν υπήρχαν παράγοντες που να του αποσπούν την προσοχή ήρθαν στην επιφάνεια οι φόβοι του. Εκεί απλά τους παρατηρούσε χωρίς να τους κρίνει ή να τους επιτρέπει να τον βγάλουν από το κέντρο του. Αυτή η φάση πέρασε δύσκολα αλλά πιο γρήγορα από όσο φανταζόταν γιατί είχε τις σωστές οδηγίες… πλεύσης.
Παράλληλα, από τους επικεφαλής του retreat τους μάθαιναν τεχνικές για να να “σκανάρουν” το σώμα τους, να κάνουν mindfull walking, mindfull eating, να συνδέονται με το σώμα τους και τις ανάγκες του και μάθαιναν τρόπους για να συμπεριλάβουν όλες αυτές τις τεχνικές στην καθημερινή τους ζωή.
Το σημαντικό ήταν ότι έμαθαν πώς να ζουν στο ΤΩΡΑ!
Ο Dube τονίζει ότι σιωπή δεν σημαίνει και ακινησία. Καθημερινά, είχαν πολλές ευκαιρίες για σωματική δραστηριότητα. Το φαγητό ήταν πολύ προσεγμένο και προσαρμοσμένο στον σκοπό του retreat.
Το μεσημέρι της τρίτης ημέρας μπόρεσαν να ξαναμιλήσουν. Όλοι μιλούσαν πιο σιγά, πιο συνειδητά. Κανείς δεν έζησε αυτή την εμπειρία ως περιοριστική ή βασανιστική. Μοιράστηκαν το πώς βίωσαν αυτή την εμπειρία και πώς θα την ενσωματώσουν στην καθημερινότητα τους,
Την επόμενη και τελευταία ημέρα όλοι μιλούσαν πια σχεδόν κανονικά ενώ πλέον από το μεσημέρι και μετά ήταν όλοι ελεύθεροι να επιστρέψουν στα κινητά τους. Το εντυπωσιακό είναι ότι σχεδόν κανείς δεν βιάστηκε να ανοίξει την όποια ηλεκτρονική συσκευή του.
ΥΓ: Τελικά, η μαμά της Νατάσας πίστευε ότι θα κλειστώ σε ένα δωμάτιο μόνη μου για τρεις ημέρες και θα αναγκαστώ να μη μιλάω. Ναι, είχε δίκιο που της φάνηκε τόσο αποκρουστικό και σκληρό.
Θα επανέλθω σύντομα με τις δικές μου εμπειρίες από το silent retreat που θα κάνω σε λίγες εβδομάδες. Η σιωπή είναι χρυσός, θα είναι ο τίτλος, μάλλον.
Καίτη Φαρμάκη
