Μια ιστορία για τις φορές που το μόνο που χρειάζεσαι για να ακολουθήσεις το σχέδιο σου είναι ένα χέρι στον ώμο σου τη σωστή, όμως, στιγμή!

Πριν από δυο χρόνια, σε κάτι διακοπές στο Μπελ-ιλ με την κόρη μου, τη μητέρα μου, τον αδελφό μου, τη νύφη μου και τα ανίψια μου, γκρίνιαζα ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ. Η κόρη μου ήταν μια αφόρητη έφηβη σε όλο της το μεγαλείο, κι εγώ στα 45 μου χρόνια! Με δύο λόγια, δεν ήμουν καθόλου περήφανη για εμένα και την επόμενη χρονιά είπα στην Πουπέτ (τη μικρότερη κόρη μου): “Κοίτα, φέτος στο Μπελ-ιλ, δεν θέλω να γκρινιάζω. Κι επειδή με πιάνει πάντα γκρινιάρικη διάθεση όταν είμαι με τους συγγενείς μας, θέλω να με βοηθήσεις”. Έτσι οι δυο μας φτιάξαμε ένα παιχνίδι: όταν θα με έβλεπε να γκρινιάζω (υπερβολικά), θα έβαζε το χέρι της στον ώμο μου,
Όχι σαν χτύπημα, περισσότερο σαν μια φιλική υπενθύμιση.
Και πραγματικά το έκανε – μερικές φορές λίγο αφότου είχα γκρινιάξει. Με άφηνε να εκφραστώ, δηλαδή, γιατί αλλιώς θα ήταν πολύ δύσκολο! Και γκρίνιαξα πολύ λιγότερο, σχεδόν καθόλου, και πέρασα απίθανα στις διακοπές.

 

Το χέρι στον ώμο είναι η βοήθεια που ζητάς από πριν, που δίνεται με διακριτικότητα, με αγάπη από κάποιον που θέλει να σε βοηθήσει να προοδεύσεις. Είναι ένας υπέροχος τρόπος να βοηθήσεις τον εαυτό σου να ακολουθήσει το σχέδιο σου.