Εχθές μιλούσα μισή ώρα στο τηλέφωνο απατώντας σε μια μεγάλη έρευνα για την εποχή που ζούμε και τις επιπτώσεις της σε καθημερινό και συναισθηματικό επίπεδο.
Κάποια στιγμή έγιναν οι εξής ερωτήσεις:
Υπήρξε έστω και μια μια ημέρα τους τελευταίους έξι μήνες που παρέλειψες κάποιο γεύμα επειδή δεν είχες αρκετά χρήματα;
Υπήρξε έστω και μια μια ημέρα τους τελευταίους έξι μήνες που δεν έφαγες αρκετά επειδή δεν είχες αρκετά χρήματα;
Υπήρξε έστω και μια μια ημέρα τους τελευταίους έξι μήνες που έφαγες άλλα από αυτά που ήθελες επειδή δεν είχες αρκετά χρήματα;
Υπήρξε έστω και μια μια ημέρα τους τελευταίους έξι μήνες που έφαγες λιγότερο από όσο θα ήθελες επειδή δεν είχες αρκετά χρήματα;
Υπήρξε έστω και μια μια ημέρα τους τελευταίους έξι μήνες που δεν έφαγες καθόλου επειδή δεν είχες αρκετά χρήματα;
Απαντούσα με δυσκολία σε αυτές τις ερωτήσεις γιατί η συνειδητοποίηση ήρθε σαν χαστούκι… Ήδη έχω ΟΛΑ όσα χρειάζομαι για να είμαι ζωντανή, για να είμαι δυνατή και για να κάνω ΟΛΑ όσα χρειάζεται και ΟΛΑ όσα θέλω. Αν υπάρχουν άνθρωποι που δεν έφαγαν γιατί δεν είχαν αρκετά χρήματα έστω και για μια ημέρα, τι μπορεί να κρατάει εμένα πίσω;
Ευγνωμοσύνη μόνο χρειαζόμαστε στη ζωή μας για να προχωρήσουμε μπροστά. Όλα όσα βλέπουμε ως εμπόδια είναι απλά δικές μας δικαιολογίες για να μην αλλάξουμε. Τι λες; Αλλάζουμε;
Με αγάπη
Καίτη
Το βιβλίο είναι “Οι κερασιές που ήθελαν να ανθίσουν” από τις εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ και κλασικά διαβάζω στο πίσω κάθισμα ξεκινώντας για μια υπέροχη εκδρομή με παρέα, αιώρες και γέλια μέσα από τις μάσκες μας.
