…και συνομιλεί με τον Μάκη Πουνέντη για ένα “Γράμμα από χρυσό”

Ο Μάκης και η Λένα είναι και οι δύο Ταύροι, γεννημένοι με μια ημέρα διαφορά. Κάπου εκεί τελειώνουν και οι διαφορές τους και ξεκινά η λίστα με όσα τους ενώνουν. Τους ενώνει η χαρά που έχουν κάθε φορά που συναντιούνται, η αγάπη για τα βιβλία, για την όμορφη ζωή και τις ανατροπές. Πώς η Λένα Μαντά από μια νοικοκυρά που έγραφε τα βράδια, έγινε η συγγραφέας που έχει περισσότερους από 1.700.00 αναγνώστες και απίθανα πιστούς θαυμαστές;

– Μου κάνει εντύπωση που ήρθες στο ραντεβού μας χωρίς τον Γιώργο σήμερα.

– Εδώ θα ήταν. Αλλά είχε να πάρει κάποια πράγματα για τον Αλέξανδρο και θα επιστρέψει.

– Όταν μιλάω για εσένα, σε παρομοιάζω με την J.K. Rowling. Ήταν κι αυτή μια γυναίκα που ξεκίνησε εντελώς ξαφνικά, μια νοικοκυρά. Βέβαια, δεν είχε ένα στήριγμα όπως έχεις εσύ τον Γιώργο. Κάποια στιγμή λοιπόν, γράφει ένα βιβλίο, τη μαθαίνει όλος ο κόσμος και αλλάζει η ζωή της. Κι εσύ κάπως έτσι. Μια καλή νοικοκυρά που έγινε το φαινόμενο “Λένα Μαντά” .
– Κάπως έτσι. Εγώ έγραφα και πριν από το 2007 που έγινε μεγάλη επιτυχία το “Σπίτι δίπλα στο ποτάμι”. Μόνο που έγραφα αλλά κανείς δε με είχε πάρει είδηση. Το 2007 βγαίνει “Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι” και όλοι ανακαλύπτουν την Λένα Μαντά. Και όλοι νομίζουν ότι είναι το πρώτο μου βιβλίο ενώ ήταν το τέταρτο. Από εκεί και μετά όλα πήραν το δρόμο τους.

– Πότε ξεκίνησες να γράφεις δηλαδή;
-Από πολύ μικρή έγραφα παραμυθάκια. Ήταν ωραίο το ταξίδι που μου έδινε η γραφή. Σταδιακά, τα παραμυθάκια έγιναν διηγήματα και νουβέλες. Πάντα έγραφα. Δε θυμάμαι ποτέ να μην έγραφα.

-Πόσο δύσκολο όμως ήταν για εσένα να μπεις σε αυτόν το χώρο που είναι τόσο ανταγωνιστικός όσο και ο χώρος του θεάματος;
-Μη σου πω και περισσότερο ανταγωνιστικός. Γιατί εδώ γράφουμε λίγο περισσότερο από όσο διαβάζουμε. Άρα ήταν δύσκολο. Η πρώτη απόπειρα ήταν και απογοητευτική. Πολύ κλάμα, πολλή στεναχώρια, πολλές απορρίψεις.

Το νέο βιβλίο της Λένας Μαντά “Γράμμα από χρυσό”, κυκλοφόρησε στις 11 Μαΐου και έχει ήδη διαβαστεί από χιλιάδες αναγνώστες. Είναι η ιστορία της Φένιας που κληρονομεί ένα παρατημένο αρχοντικό σπίτι στην Αθήνα και ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. Παράλληλα “κληρονομεί” και την ιστορία της οικογένειας της, η οποία και αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια της με καταιγιστικούς ρυθμούς. Έρωτες, περιπέτειες, συγκρούσεις, τραύματα, μυστικά, όνειρα, μυστήριο και αληθινές σχέσεις σε μια ιστορία που ξεκινάει το 1910 και μας ταξιδεύει από την Κωνσταντινούπολη μέχρι την Αθήνα.

-Να όμως που μια γυναίκα καταφέρνει όχι μόνο να ξεπεράσει εμπόδια και στερεότυπα αλλά και να πρωταγωνιστήσει στο χώρο του βιβλίου.
-Να σου πω όμως κάτι; Δε θέλω να πάρω εύσημα που δε μου ανήκουν. Τα εύσημα ανήκουν στον Γιώργο, αυτός ξεκίνησε να τρέχει. Αυτός ήταν που επέμενε τότε να αλλάξω επιτέλους εκδοτικό οίκο. Αν περίμενα από εμένα, ακόμα θα έκλαιγα. Απλά μερικές φορές, συμβαίνουν κάποια πράγματα στη ζωή και γίνεται ένα κλικ, γυρίζει ένας διακόπτης και αλλάζει όλη η ζωή σου ξαφνικά. Ο Γιώργος με έφερε στις εκδόσεις Ψυχογιός και έτσι ξεκίνησε και εξελίχθηκε υπέροχα η συνεργασία μας.

–Φαντάζομαι όμως ότι έπαιξε ρόλο και ο πληθωρικός χαρακτήρας σου. Είχες βάλει έναν στόχο, ήξερες μέσα σου ότι έχεις ταλέντο
-Ήξερα ότι το αγαπούσα. Δε γινόταν να μη γράφω. Το πρώτο βιβλίο μου εκδόθηκε το 2001 ενώ “Το βαλς με 12 θεούς” βγήκε το 2005. Αυτά τα τέσσερα χρόνια έτρωγα τη μια απόρριψη μετά την άλλη, αλλά δε σταματούσα να γράφω. Το ένα ήταν άσχετο από το άλλο. Άλλο ο έρωτας άλλο η απόρριψη. Εγώ συνέχισα να γράφω. Κι όταν άρχισε η συνεργασία με τις εκδόσεις Ψυχογιός, έδεσε η χημεία μας και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Τα πάντα είναι χημεία. Και στις σχέσεις και στις συνεργασίες.

–  Σαρώνει σε πωλήσεις το “Γράμμα από χρυσό”.
– Αυτό το βιβλίο ξεκίνησε πολύ δυναμικά. Νόμιζα ότι δεν ξέρω το γιατί, αλλά τελικά ξέρω. Είναι ένας συνδυασμός. Είναι μέσα πάλι η Κωνσταντινούπολη, από εκεί ξεκινάει το 1910 και φθάνει μέχρι και τις ημέρες μας στην Αθήνα. Είναι ένα ενδιαφέρον ταξίδι, μακρινό με πολλές διακλαδώσεις. Και αυτό κέρδισε τον αναγνώστη. Συνηθίζω να λέω ότι δεν υπάρχει καλύτερη διαφήμιση από τον ψίθυρο του ευχαριστημένου αναγνώστη. Γιατί αν τα βιβλία μου δε μιλούσαν στις καρδιές των αναγνωστών όσο και να έσπρωχνε ο εκδοτικός οίκος, θα παραμέναμε χαμηλά. Κάτι άγγιξε τους αναγνώστες. Ίσως να μίλησε στην καρδιά των αναγνωστών το γεγονός ότι είναι μια ιστορία αγάπης που πηγαίνει πίσω έναν αιώνα σχεδόν, και περνάει από γενιά σε γενιά. Και το εξώφυλλο μέτρησε, που είναι εμπνευσμένο, τόσο το μαύρο όσο και το χρυσό. Όλα ήρθαν και έδεσαν και έχουμε αυτό το αποτέλεσμα σήμερα.

– Εγώ βρήκα το βιβλίο αυτό πιο ενήλικο. Βρήκα τη Λένα να διαφοροποιεί λιγάκι τις ιστορίες της σε σχέση με τα άλλα της βιβλία.
– Να σου πω ότι αυτό το βιβλίο από τη μέση και μετά έχει γραφτεί στο χέρι και όχι στον υπολογιστή. Αυτό το βιβλίο είχε μια απότομη στάση. Ενώ πήγαινε πάρα πολύ καλά, ξαφνικά αρρώστησε ο Γιώργος. Είχαμε νοσοκομεία, είχαμε μια πολύ δύσκολη περίοδο αποθεραπείας. Αυτό σημαίνει ότι ήμουν κοντά στον Γιώργο και μακριά από τον υπολογιστή μου. Έτσι, έγραφα στο χέρι. Και τα βράδια που εκείνος κοιμόταν, το αντέγραφα στον υπολογιστή. Μήπως να ξαναγυρίσω να γράφω στο χέρι;

– Όταν γράφεις πώς είσαι μέσα στο σπίτι; Πώς είναι η ψυχολογία σου;
– Χάλια, χάλια, χάλια. Και γράφω σε καθημερινή βάση, συνήθως 7-8 μήνες τον χρόνο. Και περνάω όσα περνάει η ηρωίδα. Αυτό το βιβλίο μου πήρε κάτι παραπάνω σε χρόνο γιατί είχε και έρευνα. Είχε διάβασμα. Έβγαζα φωτοτυπίες, κρατούσα σημειώσεις. Όταν γράφω, επωμίζομαι και της ηρωίδας μου τα βάσανα, και εκεί είναι ακόμα χειρότερα. Ταυτίζομαι. Περνάω και ψυχοσωματικά, το βλέπω.

– Τί πέρασες με αυτή την ηρωίδα σου;
– Τα πάντα! Με την Φένια, την απόγονο των ηρωίδων αυτού του βιβλίου -γιατί έχει πολλές-, δέθηκα πάρα πολύ. Περάσαμε πολλά μαζί. Εκείνη τα ξενύχτια μου, εγώ τις ιστορίες της ζωής της.
Με τις άλλες ήταν λίγο πιο ταξιδιάρικα γιατί ήταν πολύ μακριά από μένα.
Αλλά η Φένια ήταν πιο κοντά σε εμένα ακόμα και ηλικιακά. Κι ας είναι ανύπαντρη και χωρίς παιδιά, δεν έχει σημασία που εκεί διαφέρουμε. Ταυτίστηκα με την οδύνη και τον πόνο της. Ταυτίστηκα με ό,τι περνάει, και με τα δύσκολα -όπως ήταν και τα δικά μου- παιδικά της χρόνια. Είχαμε σημεία επαφής και κοινά πατήματα. Κλάψαμε πολύ οι δυο μας. Η Φένια είναι και πιο μεγάλη από όσο είναι συνήθως οι ηρωίδες μου. Τελικά οι ηρωίδες μου μεγαλώνουν μαζί μου. Τώρα το συνειδητοποίησα. Δεν είναι καλό αυτό. Χαχα

– Πάντα μου έκανε εντύπωση σε εσένα το ότι δεν κρατάς για τον εαυτό σου τίποτα. Ούτε τα ευχάριστα ούτε δυσάρεστα που μπορεί να συμβαίνουν σε εσένα ή σε μέλη της οικογένειας σου.
-Μα δεν υπάρχει λόγος και δεν έχω να κρύψω κάτι. Έχω μια τόσο ζεστή και ανοιχτή σχέση με το αναγνωστικό κοινό. Όταν μου εκμυστηρεύονται τα δικά τους προβλήματα, αν είναι άρρωστες, αν είναι άρρωστο το παιδί τους ή αν έχουν οικογενειακά θέματα, είναι δύσκολο εγώ να κρύβομαι. Άσε που δε θα ήταν και τίμιο. Δεν είχε νόημα να κρύψω ότι είχα αρρωστήσει εγώ ή ότι αρρώστησε ο Γιώργος. Ή ακόμα και πρόσφατα που χώρισε η κόρη μου, καλά μη φανταστείς από αρραβώνα χώρισε… γιατί να το κρύψω; Δεν εξιδανικεύω την εικόνα μου και τη ζωή μου. Γι’ αυτό και παίρνω μηνύματα από αναγνώστες που παίρνουν δύναμη να ξεπεράσουν ό,τι ξεπέρασε η οικογένεια μου και άλλα πολλά. Αν είχα μια πιο περίπλοκη ζωή μπορεί και να τα έκρυβα, τι να σου πω… Τώρα τί να κρύψω; Παντρεμένη γυναίκα είμαι, δυο παιδιά έχω, συμπέθερους έχω, ξαδέλφια έχω, τι στο καλό να κρύψω;

– Έχεις μια ευκολία στην επαφή και στην αλήθεια. Και είναι σαν να λες ότι η ζωή δεν είναι μόνο χαμόγελο και χαρά, είναι και τα δύσκολα που έρχονται. Αλλά εμείς εδώ είμαστε, τα αντιμετωπίζουμε και προχωράμε.
– Σημασία έχει πώς χειρίζεσαι τα αρνητικά και ποιο μήνυμα περνάς με τη στάση σου στους ανθρώπους σου, στο κοινό σου. Πέρυσι που είχαμε το θέμα με τον Γιώργο, με το που συνήλθε και μου το επέτρεψαν οι γιατροί, τον πήρα και φύγαμε για τις παρουσιάσεις. Πέρυσι οι παρουσιάσεις ήταν για εκείνον, το λέω ξεκάθαρα. Για να φύγουμε από το σπίτι και να μη σκέφτεται. Εντάξει, τον ζόρισα λίγο παραπάνω αλλά τελικά δικαιώθηκα γιατί κανονικά με ό,τι είχε, δεν προβλεπόταν να έχει συνέλθει.

– Δεν κοιμάσαι πολλές ώρες, ξέρω.
– Όχι. Και το χειμώνα που γράφω, κοιμάμαι ακόμα λιγότερες ώρες.

– Λειτουργείς καλύτερα όταν περνάς ζόρια;
Ναι, ναι. Όταν ξεκίνησα να γράφω σαν παιδί, πάλι ζόρια περνούσα. Εγώ ήθελα να φύγω από τα ζόρια και οτιδήποτε έγραφα για εμένα ήταν η βαλίτσα μου. Όταν περνάω δύσκολα, που πάντα κάτι υπάρχει που με δυσκολεύει είτε περισσότερο είτε λιγότερο σοβαρό, οτιδήποτε κι αν με απασχολεί, το γράψιμο είναι η βαλίτσα μου. Το πήρα και έφυγα. Όταν το γράφω περνάω τέλεια.

– Ποιο είναι το μυστικό της καλής επικοινωνίας;
– Να λες αυτό που αισθάνεσαι. Είναι κακό όταν προσπαθείς να προφυλάξεις τον άλλον και δεν λες στον άλλον αυτό που θέλεις να πεις και το πας γύρω γύρω. Τελικά και δε λες αυτό που θέλεις, και ο άλλος δεν κατάλαβε αυτό που ήθελες να πεις. Η επικοινωνία γίνεται ακόμα χειρότερη. Πες “βρε παιδί μου, κάνε πιο πέρα, δεν αντέχω άλλο”. Δεν θα γίνει και τίποτα. Η γιαγιά μου έλεγε “Καλύτερα να κοκκινίζεις μιά παρά να πρασινίζεις κάθε ημέρα”. Εγώ προτιμώ να κοκκινίζω μιά, και ναι αφήνω το πρασίνισμα για τα φυτά. Δε μου πάει. Ειλικρίνεια και χιούμορ, αυτό χρειάζεται.

– Είσαι όπως πάντα ένα βιβλίο μπροστά; Έχεις έτοιμο το βιβλίο του 2018;
– Εννοείται. Και στο μυαλό μου έχω και το βιβλίο του 2019 και κρατιέμαιιιι, πόσο κρατιέμαι. Λέω κάτσε κάτω, θα περιμένεις μέχρι τον Οκτώβριο. Θα έρθει ο Οκτώβριος και θα γράψεις. Και μου κάνει αντίπραξη ο καιρός! Επειδή ξέρει ότι μου αρέσει να γράφω με βροχή, βρέχει συνέχεια, σαν να μου λέει στρώσου. Αλλά δε θέλω ακόμα. Αυτή την εποχή, διαβάζω.

 

Το βιβλίο της Λένας Μαντά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός και το βρίσκεις σε όλα τα βιβλιοπωλεία αλλά και on line