Όταν το junk food σου είναι το μπέργκερ με μπιφτέκι φακής και τέλεια vegan μαγιονέζα

Η μυρωδιά από πεντανόστιμα ζεστά φαγητάκια ήταν η πρώτη που σε υποδεχόταν. Τα χρώματα από υπέροχους δροσερούς χυμούς έρχονταν και σκάγανε μπροστά στα μάτια σου. Στα αυτιά μου συζητήσεις για το πόσο όμορφη είναι η ζωή χωρίς βία. Ένα παιδάκι πέντε χρονών με ζωγραφισμένο μουτράκι με κοιτάζει στα μάτια και μου χαμογελάει. Του χαϊδεύω τα μαλλάκια. Κάτι αλλάζει στη ζωή μας, σκέφτομαι. Προς το καλύτερο.

Στο επόμενο Vegan Festival αν δεν πας για τις γεύσεις, για το κέφι, για την ενημέρωση να πας γι’ αυτή την αίσθηση. Θα σου δώσει τόση ελπίδα, όχι μόνο για την ανθρωπότητα αλλά κυρίως για εσένα και για την καλοσύνη που έχεις ή κρύβεις στην καρδιά σου.

Μα πώς μπορεί μια επιλογή που έχει να κάνει με το φαγητό να έχει τόσο μεγάλη σχέση με την καρδιά σου ή με την καλοσύνη;

Η μεγάλη πλειοψηφία των vegans που γνωρίζω, έγιναν vegans όταν συνειδητοποίησαν ότι αυτό που βάζουν στο τραπέζι και στο στόμα τους, είναι ένα πλάσμα που μεγάλωσε σε άθλιες συνθήκες και που σφαγιάστηκε για να βρεθεί στο πιάτο τους. Βλέποντας την όλη τη διαδικασία σε εικόνες, είναι αδύνατον να μην μπεις σε σκέψεις για την τροφή σου, τη συμπόνοια, τη βία, για την ευθύνη σου. Και τότε είναι που ξεκινάς τις μεγάλες ή τις μικρές αλλαγές στη ζωή και στη διατροφή σου.

Γι΄ αυτό και κρυφάκουγα τις συζητήσεις των διπλανών μου. Γι’ αυτό και παρατηρούσα τον κόσμο γύρω μου.

Για εμένα, vegan συνείδηση είχε η Σάντρα που, άγνωστες μέχρι τότε, βρεθήκαμε να τρώμε στο ίδιο τραπεζάκι και συζητώντας μου ανέφερε ότι μένει στο κέντρο της Αθήνας.
“Α, τι ωραία” της είπα. “Πώς σου φαίνεται η ζωή στο κέντρο; Γιατί λατρεύω το κέντρο”.
Μου απάντησε πώς μένει σε μια… περίεργη περιοχή του κέντρου. Στην Πλατεία Βικτωρίας όπου οι μετανάστες είναι οι περισσότεροι από τους κατοίκους. “Ζορίζομαι τα βράδια” μου είπε, “όμως είναι άνθρωποι και αυτοί. Κάπου πρέπει να μείνουν. Δεν μπορώ να τους κατηγορήσω.”
Εκείνη τη στιγμή ήθελα να την αγκαλιάσω.
Με τη συνείδηση της ανέβηκε πάνω από το οποιοδήποτε πρακτικό πρόβλημα της, από την κούραση, την αγανάκτηση ή και την ατυχία της να έχει ένα σπίτι εκεί, και ένιωσε την κατάσταση του άλλου.
Αφού τελειώσαμε, εκείνη το vegan sushi της και εγώ το wrap με ροβίτσα από το Ζάχαρη και Αλάτι, δώσαμε ραντεβού στην επόμενη ομιλία, αλλά δυστυχώς δε βρεθήκαμε.

Οι ομιλίες με έκαναν να ξεχάσω το υπέροχο φαγητό που υπήρχε εκεί έξω και που ευτυχώς με περίμενε. Οι ομιλίες γίνονταν στο αμφιθέατρο στο Γκάζι και παρακολούθησα τρεις στη σειρά. Ο ειδικός καρδιολόγος και διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Γιώργος Χαριτάκης, ήρεμος, ενημερωμένος, φιλοσοφημένος και ακτιβιστής μίλησε για τη ζωή όπως σου αξίζει να τη ζεις: Με υγεία, συμπόνοια, πράξεις και όραμα για ένα καλύτερο κόσμο, έχοντας πάντα καλύτερη υγεία.

Ο αθλητικός διαιτολόγος-διατροφολόγος Γιάννης Μαυρίδης με πάθος και πολλή πληροφορία, μίλησε για τον μύθο της πρωτεΐνης, για τους υδατάνθρακες, την άσκηση, τα συμπληρώματα, τη δύναμη. Είναι vegan, γυμνάζεται συστηματικά, κάνει καλλισθενική γυμναστική και είναι ένας άντρας με μύες, γνώσεις και όρεξη που μιλάει για τη διατροφή όπως θα μιλούσε για τη ζωή του.

Η τελευταία ομιλία που παρακολούθησα ήταν ενός διάσημου vegan πρωταθλητή. Ο Patrik Baboumian, ο δυνατότερος άντρας στον κόσμο, έκανε τις καλύτερες επιδόσεις του όταν από vegetarian έγινε vegan.
Και έγινε vegan όταν ρώτησε τον εαυτό του
“Θα έτρωγα αυτό το μοσχάρι/κοτόπουλο/ψάρι αν θα έπρεπε να το έχω σκοτώσει πρώτα με τα ίδια μου τα χέρια;”
Η απάντηση του ήταν όχι και από τότε αποδεικνύει κάθε ημέρα ότι “Real Strength Needs No Victims” ,που είναι και ο τίτλος της ομιλίας του.

Και πάμε στο θέμα του φαγητού…

Πήγα το Vegan Life Festival με δυο φίλους μου που δεν είναι ούτε κατά διάνοια vegans. Η σκέψη ήταν να δοκιμάσουν vegan φαγητάκια και να μου πούνε τη γνώμη τους.

Το Μatcha freddo συγκέντρωσε τις λιγότερες ψήφους. Δεν τους άρεσε. Του Σέργιου του μύριζε χλωροφύλλη. Έτσι, το απόλαυσα εγώ, που το δοκίμαζα για πρώτη φορά. Ήταν παγωμένο, ελαφρύ, τονωτικό και υπέροχο.
Το Vegan Hot Dog από Το Βαζάκι τους άρεσε αλλά είπαν ότι όλη η γεύση ήταν στη σάλτσα και όχι στο tofu λουκάνικο. Δε δοκίμασα, αλλά για να το λένε έτσι θα είναι.

Το burger με μπιφτέκι φακής και vegan μαγιονέζα από το Crudo και τους σούπερ συμπαθητικούς ανθρώπους του, αγαπήθηκε πολύ από τα αγόρια της παρέας και από εμένα που το έφαγα όπως βλέπω στις ταινίες. Με μεγάλες μπουκιές.

Στο Βαζάκι, βρήκα και πάλι τους καλύτερους χυμούς.

Στο Up ήπια έναν ακόμα χυμό με καρπούζι.

Στο Vegan Nation δοκίμασα την μεξικάνικη σαλάτα.

Το Lime Bistro είχε ξεπουλήσει και περίμενε νέα παραλαβή πεντανόστιμων πιάτων. Κρίμα που δεν το πρόλαβα.

Οι Vegan Ferries πιο χαρούμενες από ποτέ, είχαν φτιάξει συγκλονιστικά και ωμοφαγικά γλυκά.

Είχε ακόμα και Vegan παγωτό από το fullSpoon. Όχι, δεν δοκίμασα γιατί δεν μου αρέσει γενικά η αίσθηση του παγωτού. Πρέπει όμως να ήταν πολύ εξαιρετικό ή συγκλονιστικό γιατί κατά τις 7 που ξεναπέρασα από εκεί είχε ένα μεγάλο Sold Out στα ψυγεία τους.

Κινόα σε κάθε μορφή, ινδικό, φαλάφελ, vegan σουβλάκι, λαχανικά όλα ήταν στο τραπέζι εκείνο το απόγευμα.

Πολύ σημαντικό ήταν το κομμάτι της ενημέρωσης. Όποιος ήθελε έπαιρνε φυλλάδια και είχε ενημέρωση για τον vegan ή vegetarian τρόπο ζωής. Υπήρχαν και περίπτερα με διάφορα προϊόντα που δεν είχαν σχέση με το φαγητό αλλά με τον vegan τρόπο ζωής.

Δίπλα ακριβώς κατά τις 7, ξεκινούσε η συναυλία της Μαρίνας Ρίζου. Οι πρόβες νωρίτερα, ο κόσμος και η συναυλία λίγο αργότερα έκαναν τη βραδιά ακόμα πιο όμορφη.

Η αίσθηση ότι ναι, είμαι τυχερή που είμαι εδώ σήμερα, ήταν κυρίαρχη.

Ξαναγυρίζω στην καθημερινότητα μου με τις σαλάτες και στην κινόα μου, γιατί μη νομίζεις ότι στο σπίτι φτιάχνω burger λαχανικών και μπιφτέκι ροβίτσας. Μόνο κανένα χυμό φτιάχνω αν και προτιμώ να τον παίρνω από το Βαζάκι.

Στο επόμενο Vegan Festival, έλα και εσύ.
Σίγουρα θα δοκιμάσεις κάτι που θα σου αρέσει τρελά.
Σίγουρα θα έχεις κάτι να συζητάς και να σκέφτεσαι για πολύ καιρό.
Και ακόμα πιο σίγουρα θα είσαι πιο ευχαριστημένος με τον εαυτό σου και τις επιλογές σου.

από την Καίτη Φαρμάκη